Pencereler önünde kendimi asıyorum Her gece bunalım saatlerinde Kafamın içi sanki İstanbul gibi Tanrıdan hallice yalnızlık içindeyim Kalıplara sığmadım taştım duruldum Kanatlar çizdim ama uçtum vuruldum Denizlere düştüm de maviye tutundum Yeter artık beni yorma be dünya Yok değeri kalmamış insan olmanın Kimi sevdiysem gitti sabaha karşı Ektiğim umutlar biçtiğim hüzün Gün gelir belki de hiçliğe karışır Kalıplara sığmadım taştım duruldum Kanatlar çizdim ama uçtum vuruldum Denizlere düştüm de maviye tutundum Yeter artık beni yorma be dünya Kalıplara sığmadım taştım duruldum Kanatlar çizdim ama uçtum vuruldum Denizlere düştüm de maviye tutundum Yeter artık beni yorma Kalıplara sığmadım taştım duruldum Kanatlar çizdim ama uçtum vuruldum Denizlere düştüm de maviye tutundum Yeter artık beni yorma be dünya