Gdy Venus miała szesnaście lat
Zauważyli rodzice
Że się dokoła kołysze świat
Gdy piękna córka idzie przez ulicę
Idzie przez ulicę
Ona doprawdy niezwykle szła
Jak gdyby siebie wiodła
A wiatr napływem płynnego szkła
Nogi jej rzeźbił po same biodra
Po same biodra
Łasiły się po kształtach jej
Nieopisane jedwabie
O chwiej się wiosno! O, wietrze wiej!
Dziewczynie wciąż słabiej i słabiej
Słabiej i słabiej
Ojciec bogini przed sklepem stał
Nieskromnie śledząc jej kroki
I kazirodczym wpatrzeniem drżał
Na dwojgu piersi twardej i wysokiej
Twardej i wysokiej
Ach, ojcze, matko! Czy to jest śmierć
To, co tak w sercu wali?
I szpilką mocno w lewą pierś
Wbiła wiązankę konwalii
Ach, ojcze, matko! Czy to jest śmierć
To, co tak w sercu wali?
I szpilką mocno w lewą pierś
Wbiła wiązankę konwalii
♪
Matka – najczulej. Ale i ją
Grzeszny niepokój łaskotał
Że ktoś Venusię tej nocy wziął
Była w tym lęku zazdrość i tęsknota
Zazdrość i tęsknota
Odgadła matka. Piął się i piął
W dziewczynie zachwyt omdlały
A szczyty piersi nabiegłe krwią
Ogniem różowym jak Jungfrau pełgały
Jak Jungfrau pełgały
♪
Wzbierała od samego dna
Słodycz wysokopienna
I dalej wzbiera śród blasku dnia
Najmiłościwiej senna
Senna
Ach, ojcze, matko! Czy to jest śmierć
To, co tak w sercu wali?
I szpilką mocno w lewą pierś
Wbiła wiązankę konwalii
Wiązankę konwalii
Ach, ojcze, matko! Czy to jest śmierć
To, co tak w sercu wali?
I szpilką mocno w lewą pierś
Wbiła wiązankę konwalii
Ach, ojcze, matko! Czy to jest śmierć
To, co tak w sercu wali?
I szpilką mocno w lewą pierś
Wbiła wiązankę konwalii