Efendim
Hiç solmasaydı
Güneşe ışık salan yüzün
Ve gül kokulu o yüzünde
Karar kılmasaydı hüzün
Efendim
önce annemden öğrendim adını
Annemden öğrendim
Annesiz kaldığını
Önce o gösterdi
Parmağınla ikiye bölünen ayı
Önce ondan öğrendim
Adını duyunca ağlamayı
Ondan öğrendim
Halime'nin yurdunda
Misafiri olduğun evin bahçesinde
Ellerini çırparak koşarmışsın
Uçarmış kuşlar
Bilmem ki
O bahçe hala seni beklermi
Efendim
O gün seninle oynayan
Kuşlarmıydı melekler mi
Neccaroğullarının yurdunda
Adiyy bin Neccar'ın havuzunda yüzmeyi öğrenmişsin
Ondan öğrendim
Gölgesi olmayan tek çocuk senmişsin
Annemin kalbinde ki şefkattesin
Şefkati inzaleden rahmettesin
Annemin kalbinde ki şefkattesin
Şefkati inzaleden rahmettesin
Uğruna can verdiğim vuslattasın
Candasın canandasın
Canım benim
Uğruna can verdiğim vuslattasın
Candasın canandasın
Canım benim
Efendim
Annemden dinledim
Sınırsız şefkatini
Ordunla birlikte çölde yürürken
Yavrularını emziren bir köpek görmüşsün
O ürkmesin diye başına bir nöbetçi dikmiş
Ordunun yönünü değiştirmişsin
Annemden dinledim efendim
Medine-i münevvere de bir bahçeye girmişsin
Deve seni görünce
Yavaş ve ürkek yanına sokulmuş
Sanki kulağına bir şey söyler gibi durmuş
Sahibini sormuşsun
Sonra buyurmuşsun
Deve bana sahibini şikayet ediyor
Hem az yiyecek veriyor
Hemde çok çalıştırıyormuş
Efendim
Hiç solmasaydı güneşe ışık salan yüzün
Ve gül kokulu o yüzünde
Karar kılmasaydı hüzün
Annemin kalbinde ki şefkattesin
Şefkati inzaleden rahmettesin
Annemin kalbinde ki şefkattesin
Şefkati inzaleden rahmettesin
Uğruna can verdiğim vuslattasın
Candasın canandasın
Canım benim
Uğruna can verdiğim vuslattasın
Candasın canandasın
Canım benim