Άγρυπνος
Και πάμε για άλλα όπου και αν ψάξω κατανόηση δεν βρίσκω ίχνος πια
Υπάρχει θόρυβος κάτω από την σκάλα τι κι αν με ξέχασαν πολλοί με τον
Καιρό βρήκα παρηγοριά στην μουσική σαν μάνα λίγο αποσπώμαι διαλύθηκα
Σε χίλια κομμάτια άνθρωπε μόνε με καταλαβαίνεις τέλεια ανάμεσα στα
Πλήθη ζει η Έριδα με πόδια που τρέχουν πατώ την Γη κι είναι στέρεα
Και προσπαθώ το σώμα από κάτω να σηκώσω είμαι ε'δω μα σαν ηχώ αντηχώ
Αν τυχών η μεγαλούπολη τρομάζει είναι κοινό μυστικό πως ο μεγάλος
Αδερφός απ'την κλειδαρότρυπα κοιτάζει ιδανική δεν είναι η ζωή και ας
Που και που μοιάζει είναι δόλωμα το γυναικείο νάζι και φωνές
Ακούγονται από μανάδες που χάσανε το παιδί τους από παραπάνω γκάζι
Είπαν στο δάσος αν γυρνάς θα βρεις γαλήνη ανάμεσα σε ξωτικά και elf
Μου μάθανε ουκ εν των πολλών το ευ και είναι η
Ζωή μου σαν φανάρι που περιμένω πράσινο να γίνει
Τι είναι καλό, και τι κακό; επιλογές και αποφάσ
Εις ανάλογα από τι πρόκειται να σκεφτώ ή τις πράξεις αντίστοιχα και
Θα κριθώ μια μέρα θα σε θυμηθώ και εγώ, όπως θυμόσουνα τις μέρες με τ
Α χαμόγελα τ'άπειρα από εμάς και από ανθρώπους που δεν γνώριζα συχνά
Από τα παράθυρα πέταγε ο νους μου
Έψαχνε ευτυχία σαν να έψαχνε βελόνα στ'άχυρα
Άψινθος
Σε αγκάθι το ρυθμό να κυλήσει στο πιάνο χάνω
Πολλές φορές τον εαυτό μου σε έναν ειρμό απάνω πιάνω
Κι αν νοσταλγώ τις μέρες που ήμουν ξένοιαστο
Παιδί είναι γιατί στην πόλη αυτή φυλακισμένος τυγχάνω
Στο πέμπτο πάτωμα την ανάσα λαμβάνω
Κάθε στιγμή που μ'αγκαλιάζει πάντα κύκλους κάνω
Σ'ένα κρανίο που γαλήνη έχει αφήσει πριν καιρό τώρα και δεν την πιάνω
Μια μετέωρη διαδρομή και λίγο πιο κοντά στο να πεθάνω
Ή να σκοτώσω ένα παιδί που φωνάζει "όχι Δημήτρη δεν το κάνω"
Εναλλακτικό ποιώντας το ρομαντισμό επαυξάνω
Έγκλειστος στους τοίχους, ακροβατώντας μες τον
Κυνισμό την ευθύνη αναλαμβάνω
Το πρώτο πράγμα που έπιασαν τα χέρια μου είναι της ερυθράς την άμμο
Σε κάθε κόκκο στάχτη
Σκορπίζοντας την αίσθηση πως έρημος
Είναι η ζωή μέχρι την θάλασσα σου στην άκρη
Σε ποια βιτρίνα κρύψαν την αγάπη αδερφέ και ζητούν αντίτιμο
Πληρώνεις το συναίσθημα με εγωισμό στις μέρες μας κάτι επικίνδυνο
Δίνεις τα πάντα κι η ψυχή συ πολύτιμο πράγμα
Πως να διακρίνεις την αλήθεια σε δυο
Μάτια που κοιτάν και δεν βλέπουν συνάμα
Η καταχνιά καλύπτει τα πρόσωπά μας σαν φάσμα
Συνωστισμένοι σε θορύβους αστικούς σαν ξένο κράμα
Σε μια ζωή που καταπίνει όνειρα σαν μάγμα
Διαβάτης που περνά από σένα αντάμα
Το φως δεν με πιάνει επιβιώνω στο μπετόν σε ένα ανθρώπινο χαρμάνη
Κι όποιος δεν μάθει αυτά που αγαπά να χάνει
Μάλλον δεν ξέρει να εκτιμά το τι πραγματικά φίλε μου απολαμβάνει
Κι όποιος θυσία δεν γίνετε ή δεν κάνει
Δεν παίρνει γραμμή
Βελόνα στ'άχυρα στο κόσμο που κι ο έρωτας
Μπροστά στην αγάπη έχει τιμή και πιάνει μόνο
Ένα κτηνώδες πάθος ρωτώ μες τον χρόνο
Σα φλόγα που σβήνει όπως το δάκρυ πάλι μες τον
Πόνο, σα φλόγα που σβήνει όπως το δάκρυ μες το
Ν πόνο όπως το δάκρυ μες τον πόνο
Τι είναι καλό, και τι κακό; επιλογές και αποφάσ
Εις ανάλογα από τι πρόκειται να σκεφτώ ή τις πράξεις αντίστοιχα και
Θα κριθώ μια μέρα θα σε θυμηθώ και εγώ, όπως θυμόσουνα τις μέρες με
Τα χαμόγελα τ'άπειρα από εμάς και από ανθρώπους που δεν γνώριζα συχνά
Από τα παράθυρα πέταγε ο νους μου έψαχνε
Ευτυχία σαν να έψαχνε βελόνα στ'άχυρα