"Ξεκίνησα από την παρέα, ξεκίνησα το χασίσι από το πιο ελαφρύ
Σήμερα είναι μία από τις καλύτερες μέρες και μπορώ να σας μιλήσω έτσι
Έχω πάρει την δόση μου."
Όσο ραπάρω μην φοβάσαι που χάνομαι και σε χάνω
Εγώ είμαι μόνος μες την χώρα του ποτέ και το γουστάρω
Και ας μην καταλαβαίνεις πόσο με πονάς
Εγώ είμαι εδώ για να σε κάνω να χαμογελάς
Είναι βράδυ και ξέρεις πως λειτουργώ στο σκοτάδι
Χανόμαστε για λίγο όμως εδώ σε βρίσκω πάλι
Ο λόγος, η άκρη του χαμένου όνειρού μου
Μου λέει να μην κρυφτώ από την δολοφονία του εαυτού μου
Και ο νεκρός μου εαυτός είσαι το όνειρο μου μάλλον
Οξύμωρο γιατί το ένα σκοτώνεται με το άλλο
Εξαφανίσου από μπροστά μου, σε παρακαλώ όμως μείνε
Πώς γίνεται να σε νιώθω ανάγκη ενώ δεν είσαι;
Κάποιες φορές θέλω κάτι να σου ζητήσω
Χρόνια προσπαθώ κι ομως δεν μπορώ να μιλήσω
Λες να φταίει που είμαι ταπί και πρέπει κάτι να σου δώσω;
Και τώρα πιο απ' όλα τα εγώ μου να σκοτώσω;
Θα σε παρακαλούσα να ήσουν πάντα μακριά μου
Και αν σου λείπω ψιθύρισε το όνομά μου
Μοναχά προσπάθησε να μην φτάσει η φωνή στα αυτιά μου
Είμαι πολύ μικρός για να με προδώσει η καρδιά μου
Καιρό δεν μιλάω ήρεμα είναι αναμφίβολα, συμπεριφέρομαι ηλίθια
Ήσουν πάντα το κομμάτι μου μέσα σ' αυτήν την πόλη
Συγγνώμη που τώρα δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη
Δεν θα μείνω, άμα μείνω νεκρός θα είμαι σε λίγο
Μα μην με παρεξηγείς που δεν μπορώ να φύγω
Είναι η φύση μου να μην μπορώ να αποφύγω το φως
Μα η ίδια μου θύμισε πως σ' αυτό είμαι αλλεργικός
Και άμα πας ποτέ στο μέρος που σου είχα πει να ξεχάσεις
Από περιέργεια, μόνο και μόνο να με ψάξεις
Ξέρεις που θα'μαι δεν αμφέβαλλα γι'αυτό
Σε ένα χρόνο 26 Ιούνη να σε ξαναδώ
"Το κάνω δηλαδή για όλο τον κόσμο, για να βοηθήσω και την νεολαία
Εντάξει εγώ μπορεί να πεθάνω και αύριο
Τουλάχιστον να ακουστεί αυτή η φωνή μου."
Ήμουν μικρός και στο χειριστό τρυπάκι όλος μπήκα
Και παντρεύτηκα το ψέμα δίχως να ζητήσω προίκα
Προσπαθούσα απεγνωσμένα τρόπους να βρω να μιλήσω
Μα οι καλύτεροι μου φίλοι εν άγνοια με σπρώχναν πίσω
Δεν πειράζει γιατί τον ρόλο του κομπάρσου έκαψα
Και ας έκλαψα, με τα ίδια δάκρυα πέταξα
Και ο τόπος χρωματιστός, φτιαγμένος από εμένα
Είναι απίθανο το τι δημιουργούν αυτά τα χέρια
Και μια τελική συγγνώμη και το κομμάτι τελειώνει
Στην αλήθεια που τόσο καιρό εσκεμμένα άφηνα μόνη
Μέσα στο δωμάτιο μου σκότωνα τον εαυτό μου
Θολωμένος να ψάχνω μια λύση για το καλό μου
Έζησα μήνες στην έξι τετραγωνικών τρύπα
Μέχρι να καταλάβω αυτά που σε δύο χρόνια είδα
Αλήθεια τον εαυτό μου έχασα μα τον βρήκα
Και έτσι τώρα είμαι σε θέση εγώ να γράφω παραμύθια
Όσο μπερδεμένος ένιωσα και από τα νεύρα με τύφλωσα
Ποτέ μου δεν με φίμωσα, γιατί εγώ δεν φοβόμουν μήπως δεν σε ξαναδώ
Εμένα μου 'φτανε πάντα κάτι να έχω να διηγηθώ και δεν πενεύτικα
Δεν έχω το παρελθόν για όπλο
Και η ζωή μου ένα βιβλίο που το τέλος δεν παίζει ρόλο
Οπότε το παρόν και ο λόγος μου, μου φτάνουν για όνομα
Ποιος είπε ότι οι τυφλοί δεν βλέπουν όνειρα
"Δεν τα ξέρεις αυτά
Το τι κουβαλάει ο καθένας μέσα του και το πως θα το βγάλει
Πως θα το προσφέρει στην κοινωνία δεν ξέρεις
Άλλοι το προσφέρουν πετώντας πέτρες σε τζαμαρίες
Ή σπάζοντας αμάξια ή κλέβοντας κινητά ή κλέβοντας τσάντες."