Bana yine ayrılığın şiiri düştü
Burası Esenler otogar ve ben yine bir otobüsün farına olmayacak hayallerimi taktım
Kapanan kapıların camlarına geleceğin ümidiyle çok baktım
Tesadüf bu ya belki okursun hayaliyle camların buğusuna kalp çizdim
İçine isimlerimizin baş harfini yazdım
Tek çift plakalı otobüslere dönersin diye çok dilek tuttum
Burası İstanbul
Hayallerinin peşinde koşanların, hayallerini yitirenlerin
Hazan rüzgarlarında ayrılığa kalplerini reva görenlerin şehri
Geçen Nisan'da Esenler otogarının son yolcusu bendim
Gelirsin arzusu ile sonuna kadar bekledim
Peron peron perme perişan gezdim (gezdim)
Avuçlarımda buruş buruş olmuş gece yarısı yolcu biletine gözyaşlarımı sildim (gözyaşlarımı sildim)
Maalesef bu şehirde özlemlerimi seni ve kalbimi bırakıp çaresiz sefil duygularla gidiyordum (gidiyordum)
İstanbul karanlıktı
Takvim Nisan 1991 derken uzaktan evlerin ışıkları görünüyordu
Her zaman olduğu gibi yine bir hayal bir hayal ki sorma (bir hayal ki sorma)
Kim ne yaşıyor? Kim neleri kaybetti? Kim kimi seviyor?
Ve sorumlu ve sanki kendi derdi kendine yetmezmiş gibi
Bütün bunları yoksul yüreğine iş edinmiş
Bir bilim adamı sorumluluğu ile kalbime gam dolduruyor
Gözlerimde hüzün çiziyordum (çiziyordum)
İstanbul'da seni bırakıp giderken ben (giderken ben)
Solan yaprakla küstüm
Solan yüreğim sustu
Bu şehir sensiz kimsesiz
Benim gibi yorgun çaresiz
Bu şehir sensiz kimsesiz
Benim gibi yorgun çaresiz
Son çıkışa doğru ilerlerken otobüs uzaktan bir el gördüm, sen sandım indim
Koştum üç beş adım kalası durdum
Ah, affedersiniz benzettim galiba
Sessiz ve manidar bir bakış atarak gecenin son uğurlayanı sırtını dönüp gitti
Terminalde sabah yolcularını bekleyen otobüslerden
Ben ve birkaç görevliden başka kimse kalmamıştı
Hep merak ederdim otogarlarda banklar üzerinde yatanları
Tek başına bekleyenleri neden buradalar evleri, paraları, dostları yok mu?
Şimdi en azından bir cevabım ve ciddi bir tecrübem var
Gece yokluğunda serin geçiyor
Hatırlar mısın? Ankara'da çok sarılıp birlikte umutlarımızın otobüsünü beklerdik
Bazen umutlarımızı alır götürür, bazen getirirdi
Biz en çok gelmeleri severdik
Ben en çok bana gelmeni (bana gelmeni)
Takmıyorduk hiçbir acıyı ve hiçbir hüznü sen bendeydin, ben sendeydim
Ellerin ellerimde sıcaklığın kalbimdeydi
Yazdı kış olsa ne yazardı?
Sen olduktan sonra her yer bahardı
Yağmur yağıyor İstanbul'a yolumun nereye düştüğünü bilmeden yürüyorum
Otogardan ayrılalı çok oldu gün doğuyor İstanbul'a
Aynı güneşi göreceğiz biraz sonra ve en çok aynı yağmurda ıslanacağımız için seviniyor
O ebemkuşağını bekliyorum
Belki altından son bir kez daha geçersin diye
Bilir misin? İkiyüzlüdür sevgili oto garlar sevdalar gibi
Bir eli tutarken kavuşmanın vereceği sevinci bir eli hep ayrılıkların hüznündedir
İkiyüzlüdür sevgili otogarlar
Bilir misin? Umutlarını takıp bir otobüsün farına
Her gördüğün yüzü gelecek diyerek sen zannetmeyi
Gelmeyeceğini bile bile sürekli açılıp kapanan kapılara bakmayı
Bilir misin sevgili? Bir yanın zikrederken şimdi otogardan hızla ayrıldığını
Bir yanının gelecek umuduyla kanadığını
Bilir misin ey sevgili? Ne ölüler kalktı bu İstanbul'dan
Ardında ne ertelenmişlikler ne hüzünler bırakarak
Ne ölüler kalktı Esenler otobüs terminalinden
Hangi musalla taşına bırakarak tırnak izlerini?
Azrail'in dost olmayan elini tutarak
Ne ölüler kalktı bu İstanbul'dan
İkiyüzlüdür sevgili oto garlar sevdalar gibi
Bir eli tutarken kavuşmanın vereceği sevinci bir eli hep ayrılıkların hüznündedir sevgili (sevgili)