Gece susmasını bilseydi ben hiç konuşur muydum
Yaralarım azmasaydı hatıralarım canlanmasaydı ve senin bir selamın gelseydi ben hiç çıldırır mıydım
Duvarlar üstüme üstüme geliyor yazdığım her sözcük kalbimden hesap soruyor
Hiçbir savunma biçimi gecenin görkemli saltanatını mum kadar aydınlatamıyor
Ve ben siyaha koşuyorum ama siyah konuşmuyor
Unutulmuş bir sokağın gece lambası bile değilim
Sokak köpeklerinin ulumaları iliklerime geçiyor
Korkmak
Yok hayır
Değil korkmak bu bu sadece yangının siyaha geçmesi siyahın yangına sönmesi
İçinde hiçbir umut barındırmayan bir adamın üzgün bestesi
Sahibi olamadığım yıllarımın boynunda tasmalar ki tutsak eder sen gittikten sonra da beni
Bir adım dahi kıpırdayamam ve camlar kırılır faili kaçak kalanı kör ışıklarda masum ben
Ama o işte masum ben şimdi parmaklıklar ardında
Haksızlık sonuna kadar ömrümü demliyor
Ömrüm ki sana mahkum sana tutsak bir sana bir iki sözüne muhtaç
Aşıklar düşüyor bu şehirde birer ikişer ve her akşam ve her sabah aşıklar ölüyor bu şehirde
Elimden bir şey gelmiyor
Tutunamıyorum ne kendime ne kendimi geçen gölgeme yaslanamıyorum
Ölümler bir sabah bir akşam beklemiyor bu şehirde
Umutlar sen gittiğinden beri küs kalmışlar öyle ki
Yalvarsan yakarsan boş öyle ki umutlar düş olmuşlar uyurgezer bedenime
Ve her defasında bir uçurumun kenarındayım düşmekteyim her defasında
Tutarsınlara kurduğum beklemelerim umutlarımı küs saymışlar
Dedim ya gece susmasını bilseydi ben hiç konuşur muydum
Ben şimdi parmaklıklar ardında
Ben şimdi sana tutsak bu zindanda
Tutunamadım ne kendime ne de sana
Yalan ömrüm bir uçurum kenarında
Ben şimdi parmaklıklar ardında
Ben şimdi sana tutsak bu zindanda
Tutunamadım ne kendime ne de sana
Yalan ömrüm bir uçurum kenarında
Aa aa a a a aaaa aa
Aa aa a a a aaaa aa
Aa aa a a a aaaa aa