Adım Umut
Soyadım Güngören
Ne sıcak ekmek gördüm
Ne de güldüren
Bayramlar, bayramlar çocukların işi
Bizimki belli abi
Ben bi çocuktum elleri boya içinde
Nemrut bana bakardı
Ben nemruta hasret yaşardım
Bitlis'in herhangi bir mahallesinde
İskenderin Mattis'in yaşadığı kalede
Ayakkabı boyardım
Ben Bitlisli bir çocuğum
Hiç uçurtmam olmadı
Tahta bir arabadan ve
Boyumdan koca sandıktan başka hiçbir şeyim olmadı
Ne alfabe öğrenebildim
Ne önlük giyebildim
Çocuktum çocuk olmasına amma
Ne koşabildim sokaklarda çocukça
Ne çember çevirebildim
Adımı yazmasını bile zorla öğrendim
Bitlis'te beş minare kaybettiğim yıllarımın tanığıdır
Ve abim, Bitlis kalbimin en sancılı durağıdır
Sandığım kale altında kırıldı
Hayallerim karlı dağların arasında sıkıştı
Tozlu taşlı yolların ortasında sallandı durdu gönül salıncağım
Ah bugün ağlamıcam
Çemberim öldüğüm ve bütün ömrüm
Şu gördüğün kale altında sıkıştı kaldı
Ben Bitlisli bir çocuğum
Yaşım 12 başım 72
Babam hasta
Benimle birlikte 9 kardeşim yasta
Boyamalıyım abi
Kazanmalıyım
İlacı
Ekmeği
Yüzüme bakıp da acıma abi
Derdim de büyük yaşım da
Ben bu sokaklarda yaşarım
Aşağı kale yukarı kale bütün çocukluğum
Evet abi
Adım Umut soy adım Güngören
Ne sıcak ekmek gördüm ne de güldüren
Bayramlar, bayramlar çocukların işi
Bizimki belli abi
Elli kuruş ver parlasın
Sıkıysa bir eksilt (hayat paylaşsın, hayat paylaşsın, hayat paylaşsın)
Ben Bitlisli kale altı boyacı çocuk
Şimdi çalışmalıyım
Şimdi boyamalıyım
Önce kalbimi gökkuşağına
Sonra ellerimi bulutlara asmalıyım
Ve bi de çocukluğumu asılı kaldığı yerden almalıyım abi, almalıyım
Sokakların çocuğuyum
Acıların yalanıyım
Yarınların yalanıyım
Çocukluğun kül olanıyım
Sokakların çocuğuyum
Acıların yalanıyım
Yarınların yalanıyım
Çocukluğun kül olanıyım
Sokakların çocuğuyum
Acıların yalanıyım
Yarınların yalanıyım
Çocukluğun kül olanıyım...