Gecenin içine düştü senli hatıralarım
Kanar ağlarım, yanar ağlarım
Mağduriyetim hükümsüzdür
Susuz bir yaz gibi geçtin ömrümün kangren damarlarından
Ne zaman karabiberli sıcak bir çikolata hazırlasam
Sen gelirsin aklıma sonra bir mum yakar
Doyasıya ağlarım, kim bilir şimdi neredesin
Ben sende ağlamayı gördüm, ağlatmanı öğrendim
Bir sabah bin bir kırık içinde yola koyduğunu
Göz yaşımla boğduğunu, kahrolduğumu
Ve ortalık yerde bırakıp gittiğini gördüm
Mağduriyetim hükümsüzdür
Çığ düştüğü gece karlar şehriydi yürüdüğümüz
Ve sabaha kadar paltomun altında kalışımız
Sonra mecburi sokuluşun bütün ömrüme bedeldi
Nefesim boynunda, tenin tenimdeydi, sıcaktı yani
Gün doğumları sende hep ayrılığı tetiklerdi
Bir defa ezber bozsan neyin eksilirdi
Ben sende hep acıları sevdim
Ve ayrılığı tescillese de vefasızlığın
Giderken kızıl saçlarında ki yangını sevdim
Çok yalvarmıştım, susamıştım bir yudum sana
Yanmıştım, çöl ortasındaki acıyı bal eylemiştim
Kurda kuşa yem olmuş sevmekten vazgeçmemiştim
Ya sen bir kere bile arkana bakmamış
Mataradan artakalan bir damla suyu çok görmüştün
Sensizlikten yanan çatlayan dudaklarıma
Mağduriyetim hükümsüzdür
Şimdi sen bende neyi sevdin
Sen bende; acı çekmemi, yokluğunda deli olmamı
Dağları taşları aşıp, karı kışı hiçe sayıp sana gelmemi
Gözyaşları içinde yola koymayı, hep buruk
Hep üzgün kalmamı, sensizlikle cezalandırılmamı sevdin
Sen bende bir aşığın yok oluşunu sevdin
Ben sende; senin benden kaçışına rağmen
Her şeye, yok oluşuma aldırmadan sevdim seni
Ben bende seni sevdim
Sen sonuna kadar
Acı biçsen de ömrüme
Ben bendeki seni sevdim
Mağduriyetim hükümsüzdür