Ben seni ilk bildiğimde yağmur yağardı
Önce ellerime sonra gözlerime
Evimize ve kalbime
Ben seni ilk bildiğimde
Anne demeyi öğrenmiştim
Dünyanın bütün kelimelerinden önce
Kim bilir belkide biraz sevinirsin ben sana Anne diyince diye
Sen şimdi hatırlamazsın
Sokakta top oynardım düşüp dizimi kanatırdım
Gizlice eve gelip, saklanırdım
Korkardım, beni öyle görünce, üzülürsün diye
Ben seni ilk bildiğimde gökyüzü mavi
Kuşlar deli dolu
Limon çiçekleri kokardı sabahları, toprakta öyle sen kokardı
Sen yanımdaysan, uzanıp tutardım yıldızları
Kıyılarda mavnaları
Telliturnaları
Acıklı şarkıları
Ekmeği ezanları
Bahar akşamlarını
Ellerinden tutardım yarım kalmazdı hiç bir şarkı
Gece uyurken meleklerle birlikte söylediğin ninnileri
Ekmeğimin içine koyduğun peyniri
Üstüne sürdüğün çilek reçelini
Başımı okşarken
Gözlerinde gezinen Rabbimim merhametini
Beyaz yakalığımı, defterimi, kalemimi
Cebimde çiçekli mendilimi
Ben seni öyle çok sevdimki
Hiç aklıma getirmedim bir gün bile böyle büyük sensizliği
Böyle büyük sessizliği
En büyük limanım en emin sığınağım
En çok merhametimdin
Ben senin yanındayken
Hiç büyümedim
Kolum kanadım
Kapının önünde bıraktığım korkularım
Pencere önü menekşe çiçeğim
Beyaz masa örtülerim
Kaf dağlı masallarım
Hergün yeniden taradığın saçlarım
Benim, büyük kahramanım!
Nazım niyazım Annem benim
Annem benim
Ben seni ilk bildiğimde yağmur yağardı
Önce ellerime sonra gözlerime
Evimize ve kalbim
Ben seni ilk bildiğimde anne demeyi öğrenmiştim
Dünyanın bütün kelimelerinden önce
Bırakıp gittiğinde sen
Yalnızlık denen şeyin
Hiç kımıldamadan nasıl sardığını öğrendim herşeyimi
Elini öperdim düzelirdi dünya
Erik ağaçlarım çiçeğe dururdu
Süt liman olurdu ruhumun denizleri
Gözlerini gözlerime sürerdin, su içer gibi dinerdi yangını kalbimin
Ben aynı, bıraktığın yerde
Evimizin o küçük odasında
Eski kanepenin yanında
Sana bakıp bakıp duruyorum
Terliklerini hazırlıyorum
Baş örtünü katlayıp
Sehpanın yanına koyuyorum
Saçlarımı uzatıyorum tarayasın diye
Mendilimi
Reçelli ekmeğimi
Duanı edip beni uğurlamanı bekliyorum
Hep bekliyorum
Çünkü ben seni ilk bildiğimde Anne demeyi öğrenmiştim
Dünyanın bütün kelimelerinden önce
Kim bilir belkide biraz sevinirsin Ben sana anne diyince diye
Yani ben seni ilk bildiğimde
Hiç bitmicekmişin gibi bildim
Ve gittiğinde Sensizlikti benim ilk kıyametim
Hoşcakal ANNE