از نوای تو بُود زمزمه ی زیر و بمم دَم بُود نایی و من در دَم دَم هستم نی بند بندم همگی پر بُود از نغمه ی وی هَر دَم از دَم بزند آتشم اندر رگ و پی عشقِ دم گاه به رومم کشد و گاه به ری گاه اندر عرب اندازد و گاهی عجمم یا رب این نای و نی و ما و من و دَمدَمِه چیست؟ دم به دم میدمد و صاحب دم پیدا نیست پُر صدا کرده جهان را ز منم ، این من کیست؟ منم این صاحب دم یا من و او هر دو یکیست؟ او منم یا منم او یا بُود از او منمم منم آن ذات که در عین صفات آمده ام از حضور شَه شیرین حرکات آمده ام خِضر راه حقم و از ظلمات آمده ام گمرهان را هِله از بهر نجات آمده ام ای بسا مرده که یکدم شود احیا ز دَمَم من که از باده خُم هُوَ هو مخمورم نیست جز دُرد کشی چیز دگر منظورم من ز هفتاد و دو ملت به حقیقت دورم بر سر دار اناالحق زنم و منصورم خصم اگر سنگ ببارد به سرم نیست غمم