Σ' το είπα μια μέρα πως θα αναστηθούν
Όσοι πέθαναν από έρωτα
Να 'μαι, λοιπόν, μέσω νεφών
Από τις όχθες του Αχέροντα
Σαν άνεμος πάω στα βράχια
Σκορπάω και θέλω περήφανη να 'σαι
Αν φύγω μια μέρα με τα χελιδόνια
Ελεύθερο να με θυμάσαι
Μόνο τα όμορφα να συλλογάσαι
Κάθε θάνατος είναι μια γέννα
Πες μου ποιο κύμα, ποια πεταλούδα
Πες μου ποιο δάκρυ με γέννησε εμένα
Κι είναι ο πόνος του κόσμου
Τόσο δικός μου
Που τον νιώθω στο δέρμα μου
Χαρτί και φτερό, ψυχή και μελάνι
Πριν φύγω να γράψω την Γκέμμα μου
Ποιος πόνος φωλιάζει στο βλέμμα μου
Ποια λέξη δεν βγαίνει απ' το στόμα μου
Ποιες αυταπάτες κυνήγησα
Που σκόρπισα όλα τα χρόνια μου
Σε πόσους ανθρώπους ξοδεύτηκα
Να φτάσω σε αυτόν που ονειρεύτηκα
Ποια αλήθεια αμφισβήτησα κάποτε
Το ψέμα που αργότερα δέχτηκα
Με πόσες ιδέες ερωτεύτηκα
Και πόσες φορές δεν προδόθηκα
Καμιά αγκαλιά δεν με χώρεσε ακόμα
Κι από ποια φυλακή ελευθερώθηκα
Από ποιον προσπαθώ να γλιτώσω
Τι με πλήγωσε τόσο
Τι είναι αυτό που ποτέ δεν το ξέχασα
Τι είναι αυτό που φοβάμαι να νιώσω
♪
Σε ποιον έχασα πρώτα την πίστη μου
Πες μου
Στους θεούς ή στους ανθρώπους
Σε τι θέλεις ξανά να πιστέψω
Δεν αφήσαμε απάτητους όρκους
Σε γνωστούς ή σε άγνωρους τόπους
Που γουστάρεις να σε ταξιδέψω
Σε ποιον κόσμο χαμένο γυρνάς
Να έρθω πάλι για να σε γυρέψω
Τις πληγές σου να ξανά γιατρέψω
Και να σου απαλύνω τον πόνο
Το έχω κάνει ξανά
Το γνωρίζω καλά
Τον περπάτησα πάλι τον δρόμο
Κι είναι τέτοιος ο πόνος αυτός
Που κρατιέμαι να μην τον φωνάξω
Θέλω τόσο πολύ να χαθεί
Μα φοβάμαι πολύ να τον χάσω
Τώρα πια δεν μπορώ να ξεχάσω
Όσο ξέρουν μπορούν να με νιώσουν
Μόνο αυτοί που αγαπάς
Και εμπιστεύεσαι
Έχουν την δύναμη να σε προδώσουν
Πες μου απ' όλα αυτά που αισθανόσουν
Ποσά χαθήκαν και πόσα απ' αυτά
Τα σ' αγαπώ είναι ακόμα εδώ
Και πόσα μπορούν να γλιτώσουν
Μη γίνεις αυτό που φοβόσουν
Βρες το φιλί που ονειρευόσουν
Αυτό το φιλί
Που τόσοι πολλοί σου το έταξαν
Πως θα σ' το δώσουν
Κάποτε μου πες θα ερχόσουν
Αν κινδύνευα για να με σώσεις
Έλα τώρα και πες μου πως ένιωσες
Που κατάφερες να με σκοτώσεις