Από την πρώτη μου ανάσα
Γνώριζα όλο το πόνο που φύλαγες
Μεγάλωσα ελεύθερος και από την γέννα
Μισούσα τους ανθρωποφύλακες
Εσύ δε μου μίλαγες πάντα
Για αγάπη και για εμπιστοσύνη;
Είναι τούτη η πληγή μου παλιά
Τόσα χρόνια μετά και δε κλείνει
Μαθητής του Λιαντίνη
Σκοτεινός μαθητής του Ηράκλειτου
Και πήρα απ' τον Άτλαντα τον ουρανό
Να ελαφρύνω για λίγο την πλάτη του
Έρημος και ισχυρός κουβαλώντας τον βάρος αιώνων
Ανάβω και πάλι την πρώτη φωτιά
Στην εποχή των νέων παγετώνων
Είμαι καρπός από δέντρο
Που οι ρίζες του φτάνουν στην Κρήτη
Κογχύλι στην κορυφή του Ψηλορείτη
Φτερό του πετρίτη
Κάθε στίχος μου μέσα του κρύβει
Αυτού του πλανήτη την σύντομη μνήμη
Με ανοιχτά τα φτερά πεταλούδα
Εγκλωβίστηκε μες το ρετσίνι
Η μοίρα που με έδιωξε μέρα αποδώ
Νύχτα με γύρισε πίσω
Ξαναδιασχίζω τις Θήβες
Τώρα ξέρω το τι να απαντήσω
Το μέλλον ανήκει στα νιάτα
Βγείτε να βρείτε καινούριες κορφές
Και μη φοβάσαι για μένα
Κρατάω ασφαλείς τις φωλιές
Ποιος άνεμος παίζει κρουστά
Και ποια θάλασσα τον συνοδεύει;
Ποια αλήθεια γυρεύω να βρω
Και ποιος φόβος κρυφά με θεριεύει;
Ποιος άνεμος παίζει κρουστά
Και ποια θάλασσα τον συνοδεύει;
Από αυτήν την ρωγμή ό,τι μπει
Από την ιδία ρωγμή δραπετεύει
Ποιος άνεμος παίζει κρουστά
Και ποια θάλασσα τον συνοδεύει;
Ποιος περπάτησε δρόμους απάτητους
Και ποιος ίχνη αλλωνών ανιχνεύει;
Ποιος άνεμος παίζει κρουστά
Και ποια θάλασσα τον συνοδεύει;
Όποιος ψάχνει να βρει την Ιθάκη του
Με το κύμα παλεύει