Ειμαι εγω και ο εαυτος μου τσακωμενοι στο κρεβατι
κλειδωνω μα πηδας παλι τον φραχτη
πας να με προσεγγισεις
εξω απο αυτο να με τραβηξεις
ομως εχω σηκωσει τειχη που δεν μπορεις να με αγγιξεις
μικροτητες και ας ειμαστε μεγαλοι
δεν με ενοιαξε ποτε το η αγαπη ποσο κανει
γιαυτο και ολα τα πουλησα και ηρθα στεγνος το βραδυ
δεν ειχα συναισθηματα, τωρα τα νιωθω παλι
το μελλον σου να δεις, δυστυχισμενο το χεις κανει
ασφαλισε ανασφαλειες, θεια ερχονται μπραβοι
ποναμε γιατι σπαμε καθε μερα το κεφαλι
δικες μας οι στιγμες μονο αν καποιος αλλος τις παρει
και ειμαι εκ φυσεως ταξιδιωτης, αναζητωντας τον διαλογο
να σταματαω παντου και να ρωταω αν παω καλα απο δω
μα ολοι να σε στελνουνε σε πετρες συμπληγαδες
γιατι αμα γνωριζεις τον σκοπο σου τοτε φοβιζεις χιλιαδες
και εισαι εχθρος αν γιαυτο καλο εισαι απολυτος
μα αν εισαι διαλλακτικος βγαζεις τον μηνα
δεν ξερω ποια ειναι η σταση που κρατω
δεν ξερω πια πως να ποναω και να το δειχνω μεσα απο την παντομιμα
κουραστηκα για ολα να μαι αυτος μα να μαι αυτος που δεν μπορει
να μοιραστει με ολους την δικη του αληθεια
ειμαι αυτο που νιωθω γιατι νιωθω αυτο που ειμαι
παλι στα ιδια, θα πνιγομαι χωρις να σου φωναζω για βοηθεια
καποιοι πονανε για να νιωθουνε οι αλλοι ενταξει
μα τις περισσοτερες φορες η ευαισθησια βρισκει τροπο να σε βλαψει
μου πες και απο τοτε το κρατω
ειναι κοσμημα η αγαπη φτιαγμενη απο σεβασμο
καποιοι πονανε για να νιωθουνε οι αλλοι ενταξει
μα τις περισσοτερες φορες η ευαισθησια βρισκει τροπο να σε βλαψει
μου πες και απο τοτε το κρατω
ωρες ατελειωτες να γραφουμε για αυτα
και να τις εδιωξες μακρια, γυρνανε οι μνημες
ποτε μου δεν μπορεσα να ξεχασω o,τι δεν ειπες
ποτε μου δεν μπορεσα να εκπλαγω απ'τη φωτια στο λιμανι
απο τα φωτα που γυρνανε στο σκισμενο ταβανι
ολα μου λειπουν σαν να λειπουνε καιρο
για ο,τι καθεστως συγγνωμη για ο,τι λαθος τρεφω και στο ταιζω σωστο
δεν ειναι τιποτα βαθυ
μα εσυ το κανεις απατο
θελεις να πνιγεις
το να αναπνεεις ειναι αδιαφορο
γιαυτο και οι κρισεις πανικου τρυπωνουν απ'την πορτα
τις κρυβω σαν να ειμαι ο τζον τραβολτα
χορευοντας με λυκους στην προβλητα
περιμενοντας το πλοιο προς τα αποντα
να ζησω τα καλυτερα μου χρονια
ναι ειμαι δυσκολος γιαυτους που δεν ζοριζονται
οι υπολοιποι με νιωθουν
στη συχνοτητα κουρδιζονται
φυτα που δεν ραντιζονται οτι και να τους κανεις
πιστευω σε ενα κοσμο μορφωμενο
εκτος θρανιου μεσω της παλης
εισαι εχθρος αν γιαυτο καλο εισαι απολυτος
μα αν εισαι διαλλακτικος βγαζεις τον μηνα
δεν ξερω ποια ειναι η σταση που κρατω
δεν ξερω πια πως να ποναω και να το δειχνω μεσα απο την παντομιμα
κουραστηκα για ολα να μαι αυτος μα να μαι αυτος που δεν μπορει
να μοιραστει με ολους την δικη του αληθεια
ειμαι αυτο που νιωθω γιατι νιωθω αυτο που ειμαι
παλι στα ιδια, θα πνιγομαι χωρις να σου φωναζω για βοηθεια
καποιοι πονανε για να νιωθουνε οι αλλοι ενταξει
μα τις περισσοτερες φορες η ευαισθησια βρισκει τροπο να σε βλαψει
μου πες και απο τοτε το κρατω
ειναι κοσμημα η αγαπη φτιαγμενη απο σεβασμο
καποιοι πονανε για να νιωθουνε οι αλλοι ενταξει
μα τις περισσοτερες φορες η ευαισθησια βρισκει τροπο να σε βλαψει
μου πες και απο τοτε το κρατω
ωρες ατελειωτες να γραφουμε για αυτα