Κανεις δεν θα μπορέσει μου 'χες πει
να με πονέσει πάλι όπως εσύ
κι αφού είπαμε γειά με τα δάκρυα στεγνά
τα παράθυρα αφήνω όλη μέρα κλειστά
ποτέ δε θα σ' αφήσω μου 'χες πει
να ζήσεις τα όνειρα μου όπως πριν
κι όμως να περπατό μες στον ύπνο σου εγώ
και μου δίνεις φιλια στα όνειρα σου ξανά
και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
πως γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
χαρά σ' αυτόν που τώρα σ'αγαπα
χαράζει και σε αγγίζει στα μαλλιά
κι όμως να περπατω μες τον ύπνος σου εγώ
και μου δίνεις φιλιά στα όνειρα σου ξανά
και σε παίρνω αγκαλιά με τα ματια κλειστά
πως γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά
κανείς δεν θα μπορέσει μου 'χες πει
ποτε να μαγαπησει όπως εσύ