Hakikatten kopamadığın bir dünyada kendinden uzaklaşmakla suçlandığın Bir varoluşun göğüs kafesinde konuşlandığını farketmek Belki de başına gelen en iyi şeydir Sen tüm çıplaklığınla yıllarını yaşadığını sanarken Aslında yaşadığın şey altında ezildiğin bir gölgedir belki de Bu ezilme öyle üfleyince düzelmeyen bir ezilme Bir kaç kere denesen de parçalarını toparlayıp Yeniden kendin olabilmeyi çok istesen de Hiç iyileşmeyen çiziklerin ve yaraların her gözüne çarptığında Gerçekten çarptığı bir ezilme Tokat gibi, ağza alınmayan küfür gibi Hayat gibi bahçesinde güneş açmasını beklediğin Olsun, Karanlığa yine de doğurulmuş çocuklarız biz Umudu besleyen ama kendinin değil Belki işe yaramıştır başka bi yerde Sende değil Düzen dicem düzen değil En küçük, en büyük, parçası? Bu düzenin hangi tarafı benim aleyhime? Belki değil Şimdi değil E Önceden de kaç parça anı geçirdin eleklerinden Bulmak kendini, kendini bulmak mı intiharın kapısında yani? Öyle olmadığına emin gibiyim, olsun Seninkine karşılık, bu benim kıyametim