Hann elskaði þilför hann Þórður Og því komst hann ungur á flot Og hann kunni betur við Halann Og hleinarnar neðan við kot Hann kærði sig ekkert um konur En kunni að glingra við stút Og tæki hann upp pyttlu, er töf var á löndum Hann tók hana þindarlaust út Og þó var hann vanur að segja til svona Já, sjómennskan er ekkert grín Þó skyldi ég sigla um eilífan aldur Ef öldunar breyttust í vín Þó skyldi ég sigla um eilífan aldur Ef öldunar breyttust í vín Já sjómennskan, já sjómenskan Já sjómenskan er ekkert grín Já sjómennskan, já sjómenskan Já sjómenskan er ekkert grín Og þannig leið æfin hans Þórðar Við þrældóm og vosbúð og sukk Svo kvaddi hann lífið eitt kvöldið Þeir kendu það of miklum drukk Og enn þegar sjóhetjur setjast Að sumbli, og liðkast um mál Þá tæma þeir ölkollu honum til heiðurs Og hrópa af fögnuði: skál! Og þó var hann vanur að segja til svona Já, sjómennskan er ekkert grín Þó skyldi ég sigla um eilífan aldur Ef öldunar breyttust í vín Þó skyldi ég sigla um eilífan aldur Ef öldunar breyttust í vín Já sjómennskan, já sjómenskan Já sjómenskan er ekkert grín Já sjómennskan, já sjómenskan Já sjómenskan er ekkert grín