ขอหลับตาสักนิดได้ไหม
ปล่อยใจให้ลอยล่องไป
ให้ไกลแสนไกล ไกลแสนไกล
และไม่หวนกลับมา
แม้จะทำเป็นเหมือนยังไหว
แต่ใจของฉันมันเหนื่อยทุกวันเวลาที่ผ่านไป
ล้าเท่าไรก็ทนและทำเป็นเหมือนว่าชินและชา
ไม่เคยรู้สึกอะไร
ได้แต่ถามตัวเองว่ามันจำเป็นจริงหรือ
ที่ฉันต้องอยู่ตรงนี้ ให้ใครจะมองว่ามันสวยงาม
แต่ฉันไม่อาจ
ให้พยายามแค่ไหน
ไม่อาจทำให้ใจนั้นกลายเป็นรัก
ไม่อาจทนฝืนอยู่เรื่อยไปอย่างนี้
ไม่อาจจดจำเรื่องราวดี ๆ
หรือจริง ๆ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอยู่เลย
ไม่อาจยิ้มทั้งกายและใจอีกแล้ว
ไม่อาจทำเป็นเหมือนไม่แตกสลาย
ไม่ทรมาน ไม่เหนื่อยหัวใจ
อยากหลบหลีกหนีไป แต่ไม่อาจทำได้เลย
♪
แม้จะซ่อนน้ำตาเอาไว้ข้างใน
แต่ความรู้สึกมันล้นจนท่วมหัวใจ
ฉันทำได้เพียงเก็บมันเอาไว้ เพราะแม้ตะโกนสักเท่าไร
ก็เหมือนไม่มีใครฟังอยู่ดี ไม่ใช่หรือไง
เธอบอกไม่ใช่ทุกคนจะได้เลือกหนทางตัวเอง
ไม่ใช่ทุกอย่างจะเป็นอย่างใจคิดฝัน
ไม่ใช่ทุกวันจะสามารถหนีในสิ่งที่ไม่ต้องการ
เพราะอย่างนั้นฉันควรอยู่กับมัน
อดทนยอมรับ ก้าวข้ามผ่านมันไป
ฝืนอีกสักนิดก็คงไม่ตาย
ได้ยินแล้ว เข้าใจแล้ว
ฉันก็อยู่และทนกับมันอยู่แล้วนี่ไง
ช่วยพอสักทีได้ไหม
♪
ไม่อาจยิ้มทั้งกายและใจอีกแล้ว
ไม่อาจทำเป็นเหมือนไม่แตกสลาย
ไม่ทรมาน ไม่เหนื่อยหัวใจ
อยากหลบหลีกหนีไป แต่ก็ทำไม่ได้
ไม่อาจทำให้ใจนั้นกลายเป็นรัก
ไม่อาจทนฝืนอยู่เรื่อยไปอย่างนี้
ไม่อาจจดจำเรื่องราวดี ๆ
หรือจริง ๆ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอยู่เลย
ไม่อาจยิ้มทั้งกายและใจอีกแล้ว
ไม่อาจทำเป็นเหมือนไม่แตกสลาย
ไม่ทรมาน ไม่เหนื่อยหัวใจ
อยากหลบหลีกหนีไป แต่ไม่อาจทำได้เลย