Μείναμε μόνοι μας στου σπασμένου σπιτιού την αυλή
Ξεχασμένοι απ' τον Θεό, απ' τη μοίρα ορφανοί
Πατέρας μου ο πόνος, μάνα μου η φυγή
Και τελειώνει ο χρόνος
Μεγάλωσα μέσα στη λάσπη
Σε μια γκρεμισμένη γειτονιά
Το πατρικό μου έχει σπάσει
Γιατί τα λάθη μου δεν χωράν
Κι έχω γράψει ένα γράμμα
Που στα συντρίμμια έχω φυλάξει καλά
Για 'σένα, γιε μου
Για όταν έρθει η δική σου σειρά
Για το βράδυ που στο πατρικό σου τα φώτα δεν έσβησαν
Το βράδυ που ντουλάπες άδειασαν, βαλίτσες γέμισαν
Ήσουνα μικρός, πού να καταλάβεις
Μόνο τα πρόσωπά τους το πρωί σε ξένισαν
Θα μεγαλώσεις λίγο ανορθόδοξα
Μα, έτσι κι αλλιώς, όλοι έτσι μεγαλώνουμε
Απορροφούμε, έπειτα απομονώνουμε
Έπειτα θάβουμε βαθιά, δεν επουλώνουμε
Εγώ θυμάμαι τη μάνα μου αγχωμένη
Τα δάκρια να κρύβει, απ' την εξώπορτα όταν μπαίνει
Αυτή θα με θυμάται ζωηρό
Εγώ θα τη θυμάμαι στεναχωρημένη
Και το μυαλό σου δεν καταλαβαίνει
Τι βάρος έχουν οι λέξεις, όλο αυτό τι σημαίνει (ποιος να σε νιώσει;)
Εμείς μεγαλώσαμε σπασμένοι
Δεν ξέρω τα παιδιά μας τι τα περιμένει
Γιατί να ξέρεις πως εγώ
Μεγάλωσα μέσα στη λάσπη (κάπου)
Σε μια γκρεμισμένη γειτονιά (και)
Το πατρικό μου έχει σπάσει
Γιατί τα λάθη μου δεν χωράν (πες τους)
Κι έχω γράψει ένα γράμμα
Που στα συντρίμμια έχω φυλάξει καλά (για 'σένα, για 'σένα, για 'σένα)
Για 'σένα, γιε μου
Για όταν έρθει η δική σου σειρά
Μείναμε μόνοι μας στου σπασμένου σπιτιού την αυλή
Ξεχασμένοι απ' τον Θεό, απ' τη μοίρα ορφανοί
Πατέρας μου ο πόνος, μάνα μου η φυγή
Και τελειώνει ο χρόνος
Δεν θέλω άλλα μεγάλα λόγια, άλλο ένα όμορφο ψέμα
Όταν ρωτούσα, άλλαζες θέμα, σου κόβονταν τα πόδια
Γιατί το αίμα νερό δε γίνεται κι αυτό δεν κρύβεται (ποτέ)
Δεν σβήνονται οι ουλές με τα χρόνια (ah)
Δεν κρύβονται οι πληγές με τα λόγια (ah)
Αργά σε τρώνε από μέσα ακόμα
Και τα παιδιά που μεγαλώσανε μόνα κρατάν ακόμα
Το τέρας στην ντουλάπα, την ψυχή στο στόμα
Κι άμα γυρνούσα πίσω τον χρόνο (για μια στιγμή)
Θα την αγκάλιαζα μια φορά ακόμα μόνο (μόνο μια)
Θα της έλεγα πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος
Θα της ζήταγα συγγνώμη για τον πόνο
Θα μού 'λεγα από το τραύμα να μην κρύβομαι
Πως είναι ο τρόπος του δειλού ο τρόπος που αμύνομαι
Ό,τι αγνοείς, σε τρώει, όταν την πλάτη γυρίσεις
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εχθρός που δεν γνωρίζεις
Γιατί να ξέρεις πως εγώ
Μεγάλωσα μέσα στη λάσπη (κάπου)
Σε μια γκρεμισμένη γειτονιά (και)
Το πατρικό μου έχει σπάσει
Γιατί τα λάθη μου δεν χωράν (πες τους)
Κι έχω γράψει ένα γράμμα
Που στα συντρίμμια έχω φυλάξει καλά (για 'σένα, για 'σένα, για 'σένα)
Για 'σένα, γιε μου
Για όταν έρθει η δική σου σειρά
Μείναμε μόνοι μας στου σπασμένου σπιτιού την αυλή
Ξεχασμένοι απ' τον Θεό, απ' τη μοίρα ορφανοί
Πατέρας μου ο πόνος, μάνα μου η φυγή
Μ' ανέθρεψαν η πίεση κι ο δρόμος
Δεν περισσεύει ο χρόνος
Δεν περισσεύει ο χρόνος τώρα πια
Δεν περισσεύει ο χρόνος για 'μάς
Δεν περισσεύει ο χρόνος τώρα πια για 'μάς