Τα παιδιά παίζουνε στη πλατεία
Πετάνε μπαλόνια που μέσα νερό φυλάνε
Και σκάνε, τρομάζω, κάθισα απέναντι
Απ' την ευτυχία
Κι ήταν κακός ο καφές και ανυπόφορα τα λεωφορεία
Σε κάποιο κήπο, σε κάποιο στενό
Ένας ξένος τραβούσε μια φωτογραφία
Και πήγα όμως στα έργα του τραμ
Και των αστικών διαδρομών
Που καταλήγουν στο λιμάνι
Όταν ο ήρωας μου χάνει
Αυτή τ' απολαμβάνει
Όσο κάτι ψάχνει στα βλέμματα των περαστικών
Δίπλα σου οι μέλισσες κάνουνε βόλτες
Οδήγησε με στον ηλεκτρικό
Που δε προλαβαίνω έχω ένα λεπτό
Όμως μείνε και όταν θα κλείσουν οι πόρτες
Μέσα μου οι στίχοι μου φτιάχνουν εικόνες
Ένα παλιό σου εγώ όσα φοβόταν
Δείξε μου πως το περπάτημα όταν
Θέλεις να φύγεις περάσαν οι ώρες
Είσαι καλή στο να διαλέγεις τις λέξεις
Μα εγώ δε παρεξηγώ τις προθέσεις σου
Μεταξύ μας ακούω τη σκέψη σου, να μου φωνάζουνε πόσο θ'αντέξεις
Απόψε θα φωνάξω στο κόσμο
Να σε προσέχει να φτάσεις στο σπίτι
Ξέρω τα μάτια όταν κάτι σε πλήττει
Όταν με τραβάς να περάσω τον δρόμο
Μέσα μου υπάρχεις μα δε φταις
Είπα πως το "γράψα όταν κοιμόταν
Άραγε τ'άκουσε και αναρωτιόταν
Τι ιδιαίτερο να είχαν οι μέρες
Για Ένα τραγούδι που δε προοριζόταν
Nα σε σκεπάζει τις άδειες Δευτέρες σου
Είναι η ματιά σου θολή
Τόσο πολύ
Μια καληνύχτα μου στις καλημέρες σου
Σε ψάχνω σε βρίσκω
Στης πόλης το γκρίζο
Γύρισα όλο τον κόσμο
Μα εσύ πουθενά
Γνωρίζεις, νομίζω
Πως εγώ δε κερδίζω
Κι όσο σηκώνομαι
Άλλο τόσο πέφτω ξανά
Πάνω στη γέφυρα
Που έγινε τ'ατύχημα ένα ζευγάρι
Αγναντεύει το μέλλον του σήμερα
Τι μέρα! Κι όσο δρόμο γύρναγες
Σε κοίταξα, κοίταξες αλλού
Και μέσα μου εγώ λιποθύμησα
Αλλά προχώρησα μπροστά
Και ξάφνου τίποτα, η γειτονιά
Μου πλέον μου φαντάζει ξένη
Τα σπίτια αλλάζουν, οι άνθρωποι
Χάνονται και δε θέλω να φανταστώ
Καν τι με περιμένει
Τα λουλούδια δεν ανθίζουν εδώ
Ευδοκιμούν τα κρύα βλέμματα και το κουτσομπολιό
Και οι έφηβοι μένουνε στο σπίτι σαββατόβραδο
Μένουνε στο σπίτι σαββατόβραδο
Τα δρομολόγια των αστικών
Αλλάξανε από τα μέρη εκείνα δε ξανά περάσανε
Κι είμαι δειλός για να φωνάξω ότι χάσαν
Μα στη κατάσταση μας δε μας λες και κερδισμένους
Μέρες μένους, γεμάτες μ'ασφυκτικά πιεσμένους
Ανθρώπους δεμένους κάπως εγκαταλελειμμένους απ'το
Τίποτα σε πιο ιδανικό πιστεύεις σήμερα
Τι θα σε κάνει να ξεχάσεις
Ότι έπραξες σήμερα
Και όλα καλά μα δεν ακούν
Καλά μα δεν ακούν, καλά μα
Δε μιλούν κι ίσως καλύτερα
Έχεις δυο μάτια που ευθύνονται
Για ποιήματα που έγραψα όταν
Ήσουν αλλού και σ' αναζήταγα
Ξέρω πολλούς που θα πεθαίνανε
Για πάρτη σου, οι πιο πολλοί
Δε θα το' κάναν μα στο είπαμε
Ξέρω πολλούς που θα πεθαίνανε
Για πάρτη σου, μα δε ξέρω πολλούς που για
Τη πάρτη σου ζήσανε
Κοίτα με, οι λέξεις μου σήμερα νόημα αποκτούν
Σήμερα οι άνθρωποι ακούν
Σήμερα όλοι οι άνθρωποι
Στην υγειά σου θα πιουν
Μα που είσαι, μα που είσαι, μα που είσαι
Μα που είσαι
Σε ψάχνω σε βρίσκω
Στης πόλης το γκρίζο
Γύρισα όλο τον κόσμο
Μα εσύ πουθενά
Γνωρίζεις, νομίζω
Πως εγώ δε κερδίζω
Κι όσο σηκώνομαι
Άλλο τόσο πέφτω ξανά