Εγώ ήπια μουσική από τα χείλη της, το πρώτο μας φιλί
Κι από εκείνη τη στιγμή όλοι οι στίχοι μου είναι στίχοι της
Καμιά φορά ψάχνω το άρωμα που φορά στης τσιμεντούπολης την αποφορά
Μείνε μαζί μου της φωνάζω, μα δε μ' ακούει, είναι μακριά
Αν τη δεις, πες της να 'ρθει άλλη μια φορά
Να μου πάρει ό,τι έχω και δεν έχω ξανά
Κι ύστερα να με μαλώσει που δεν έχω πιο πολλά
Γι' αυτό κι εγώ θα ξεριζώσω τ' άστρα απ' τον ουρανό
Να τα βάλει στην καμάρά της, να τα χαίρεται μόνο εκείνη
Χαλάλι που 'χει φύγει και το πρόσωπο της θόλωσε στη μνήμη
Και το όνομα της μια πικρία αφήνει
όποτε το προφέρω και γεμίζει η σελίδα
Κάθε τρεις του Ιούνη ξεσπάει φριχτή καταιγίδα
Τα Σάββατα δεν είναι ίδια,
Τα τσιγάρα ανάβουν πιο όμορφα με σπίρτα
Πιο όμορφα με σπίρτα
Κι είναι μαγνήτης, αυτό το μέρος με δένει μαζί της
Μια στιγμή της ζωής της, μια μικρή προσευχή της
Χαραγμένη στις πέτρες επάνω, στο λιμάνι το άδειο
Μα εξατμίζεται ξανά η ανάμνησή της
Ώσπου την είδα, με φίλους να κάθεται την προσπέρασα
Την είδα ξανά, λίγο πιο κάτω να 'ναι μόνη
Την ξανάδα, τα αστέρια να αγναντεύει απ' το μπαλκόνι
Μα όσα μου θύμισε μ' έπεισαν πως ξέχασα
Μοιάζει με τέλος
Τα μάτια σου στα μάτια μου βέλος
Έκανες κίνηση ρουά κι έμεινα για πάντα χαμένος
Βάση εσύ δεν έδωσες,
Μα πίστεψα πολύ πως κάποια μέρα
Η μέρα μας θα 'ρθει
Μα χρόνου χάσιμο, να πάρει
Σε βλέπω σε κάθε δεκαεξάρι
Κάθε βήμα μου και εικόνα σου
Κάθε Σάββατο χάλι
Κάθε θέλω και μια άρνηση
Κι η νέα αρχή δεν έρχεται
Χαμένος βγαίνει όποιος την απόρριψη ανέχεται
Ενδέχεται να γράφω για χρόνια πως δε μου βγαίνει
Η απουσία δε γιατρεύει κι ο χρόνος γρήγορα τρέχει
Πως γίνεται ενώ χάνεις να 'σαι δυνατός
Και ενώ φταις όσο κάνεις να νιώθω εγώ χαζός και φταίχτης
Μες στις σκιές ψάχνω εμένα αλλαγμένο
Από σένα να μην περιμένω, να μην είμαι τόσο πράος
Αγάπησα το έρεβος, το φως μου και το λάθος
Μα τίποτα δεν το αλλάζω με των μαλλιών σου το χάος
Κι είναι μαγνήτης, αυτό το μέρος με δένει μαζί της
Μια στιγμή της ζωής της, μια μικρή προσευχή της
Χαραγμένη στις πέτρες επάνω, στο λιμάνι το άδειο
Μα εξατμίζεται ξανά η ανάμνησή της
Ώσπου την είδα, με φίλους να κάθεται την προσπέρασα
Την είδα ξανά, λίγο πιο κάτω να 'ναι μόνη
Την ξανάδα, τα αστέρια να αγναντεύει απ' το μπαλκόνι
Μα όσα μου θύμισε μ' έπεισαν πως ξέχασα
Με τα πολλά, κατάλαβα ότι σταδιακά
Τα πάντα θάβονται βαθιά, μα δεν ξεχνιούνται
Οι αναμνήσεις δεν πεθαίνουν, κοιμούνται
Κι όταν ξυπνάνε, χτυπάνε και δε λυπούνται
Όσα κρύβω πίσω απ' τον εγωισμό μου
Είναι όσα δεν αφήνουν σε ησυχία το ξερό μου κεφάλι
Κι έχω σφάλει και πληρώνω, γιατί
Όσο και να παριστάνω τον σκληρό, μετανιώνω
Δωσ' μου χρόνο
Γιατί ακόμα κι όταν το όνομα σου ακούω
Δρόμο αλλάζω νομίζοντας πως γλυτώνω
Τι να μου κάνει το αλκοόλ, φίλε
Δε με ενδιαφέρει να ξεχάσω τον πόνο προσωρινά
Χάρισμά σου όσα ζήσαμε
Χάρισμά μου να μιλώ για εκείνα που μας νικήσανε
Κάνε στην άκρη όσα αφήσαμε στη μέση
Ούτως ή άλλως, το πρόβλημά μας το λύσαμε
Κι είναι μαγνήτης, αυτό το μέρος με δένει μαζί της
Μια στιγμή της ζωής της, μια μικρή προσευχή της
Χαραγμένη στις πέτρες επάνω, στο λιμάνι το άδειο
Μα εξατμίζεται ξανά η ανάμνησή της
Ώσπου την είδα, με φίλους να κάθεται την προσπέρασα
Την είδα ξανά, λίγο πιο κάτω να 'ναι μόνη
Την ξανάδα, τα αστέρια να αγναντεύει απ' το μπαλκόνι
Μα όσα μου θύμισε μ' έπεισαν πως ξέχασα