Στα χίλια πρόσωπα,
Χίλιες εικόνες
Οι αναμνήσεις μας πετάνε βράδια μόνες
Σφίξε το χέρι σου, σφίξε τη γροθιά σου
Για να προλάβεις τις όμορφες μέρες, βιάσου
Στα χίλια πρόσωπα, χίλιες εικόνες
Οι αναμνήσεις μας πετάνε βράδια μόνες
Σφίξε το χέρι σου, σφίξε τη γροθιά σου
Για να προλάβεις τις όμορφες μέρες,
Βιάσου
Κάποτε είχα ένα φίλο που
Σε αυτή την πόλη περπατούσε
Δεν ξέρω αν θυμάμαι τι φορούσε
Οι δρόμοι του ανήκανε
αλλά περαστικούς δε χαιρετούσε
Τη μία μέρα πέθαινε,
Την άλλη μέρα ζούσε
Τη μια μέρα τον έβρισκα,
Την άλλη μέρα "πού 'σαι;"
Τη μία τραγουδούσε,
Ενώ την άλλη σιωπούσε
Συχνά-πυκνά τον έβλεπα στο δρόμο να οδηγούσε
Στο 'να χέρι μαχαίρι, στο άλλο μπαλόνι κρατούσε
Μου 'μαθε να γράφω, χωρίς να γνωρίζει γράμματα
Μου 'μαθε να 'μαι ασφαλής στην πόλη τα χαράματα
Μου 'δειξε πως τα όμορφα
σπίτια κρύβουνε πράγματα, που,
Αν βγούνε προς τα έξω, θα 'χει νεύρα,
Θα 'χει κλάματα
Τώρα έχουμε χαθεί, όμως, πάνε χρόνια
Οι αναμνήσεις μας πετάξαν σαν μπαλόνια
Μα εμείς είχαμε υποσχεθεί,
Όταν ήμασταν μικρότεροι, να μένουμε απέναντι
Σ' αντικριστά μπαλκόνια
Κι εδώ και δεκάξι μέρες τον αναζητώ αξημέρωτα στα μέρη
Που παλιά μύριζαν μοναξιά
ή κι έρωτα, μα η πόλη έχει
Αλλάξει κι έξω έχει πολυκοσμία
Κι οι δρόμοι ασφυκτικά γεμάτοι
Μοιάζουν με ταινία (κι εγώ) δεν έχω χρόνο
Όσο χρόνο είχα τότε,
Δεν έχω τις ανάγκες που θυμάμαι
είχαμε τότε
Φοβάμαι να καθίσω στο
ίδιο πεζούλι με τότε,
Γιατί θα καταλάβω ότι δεν είναι όπως τότε
Τώρα οι βόλτες μας απλά κρατάνε λίγο κι
αν μπω στο λεωφορείο,
Νευριάζω ώσπου να φύγω
Δε χαιρετώ τους τύπους που χαιρέταγα στο λύκειο, ξεχνάω παραπάνω,
Γιατί παραπάνω πίνω
Μεθάω παραπάνω,
Γιατί πιο λίγο ελπίζω
Μιλάω παραπάνω
λες φοβάμαι να σιωπήσω
Φοβάμαι μην περάσει η ζωή μου
Χωρίς να ζήσω
Και το μπαλόνι από το χέρι μου αφήσω
Μακάρι να 'ταν εύκολα, μα όχι
Μακάρι αυτή η πόλη να 'ταν όμορφη,
Μα όχι
Μακάρι να 'ταν ο κόσμος φιλόξενος,
Μα όχι
Μακάρι οι αναμνήσεις να μην πέθαναν
μα όχι
Στα χίλια πρόσωπα
χίλιες εικόνες
Οι αναμνήσεις μας πετάνε βράδια μόνες
Σφίξε το χέρι σου, σφίξε τη γροθιά σου
Για να προλάβεις τις όμορφες μέρες,
Βιάσου
Στα χίλια πρόσωπα,
Χίλιες εικόνες
Οι αναμνήσεις μας πετάνε βράδια
Μόνες
Σφίξε το χέρι σου,
Σφίξε τη γροθιά σου
Για να προλάβεις τις όμορφες μέρες,
Βιάσου
Στα δεκαπέντε μου,
Τότε δεν είχα κοινά με κανένα παιδί
Και κανένα μπαλόνι
Βλέπεις, η πόλη μου ήταν από τότε
Σκληρή κι όλοι από τότε ήταν μόνοι
ή μόνο εγώ
Ουρλιάζω στο φωταγωγό
Κι έχω ανάγκη τόσο ν' ακουστώ,
Μα δεν ξέρω αν αρκεί η φωνή μου,
Οπότε για τώρα το ηχογραφώ
Γράφω για τότε, λες και νοσταλγώ,
Λες και μου λείπει το να είμαι μόνος
Λες κι έχω ανάγκη να βρω συντροφιά σε αναμνήσεις που θρόνιαζε η θλίψη
Και ο φόβος
Λες και μου λείπει η εποχή που
Δεν είχα παρέα που να νοιάζεται
Πραγματικά
Γιατί τα δίποδα κτήνη που λέγονται
άνθρωποι απλώς είναι αρπακτικά
Μακάρι να 'ταν εύκολα,
Μα όχι
Μακάρι αυτή η πόλη να 'ταν όμορφη,
Μα όχι
Μακάρι να 'ταν ο κόσμος φιλόξενος,
Μα όχι
Μακάρι οι αναμνήσεις να μην πέθαναν,
Μα όχι
Γράφω απλοϊκά, okay,
Μου τα χρωστάω τελικά σαν τα χρόνια που ζούμε δεν ήταν όσα περάσαν
Φυσάω στον άνεμο πίκρες
Που με κεράσαν, μάτια που τάζαν παλάτια
Και χαμογελάσαν
Έγραφα, να έρθουν τα καλύτερα,
Να πω πως ξύπνησα κεφάτος και σήμερα
Δε θ' αναλωθώ ξανά σε ρομάντζα εφήμερα,
Δε θα κάνω το ταξίδι στην όχθη αντίπερα
Στα εικοσιπέντε μου, μοιάζουν
Κακή ανάμνηση, σα στούκα, κύκλο δε θα κάνουνε, σα λούπα
Γράφω, γιατί οι μέρες που ήρθαν ήτανε καλύτερες
Γράφω, να επαληθεύσω τότε ό,τι σού 'πα
Ακόμα ψάχνω το φάρμακο που σκοτώνει το κακό, αλλά έχω βρει κάτι άλλο
Που με λυτρώνει
Έχω ένα φίλο που έχω πάντα για οδηγό,
Ίσως να ξέρεις το παιδί με το μπαλόνι
Στα χίλια πρόσωπα,
Χίλιες εικόνες
Οι αναμνήσεις μας πετάνε βράδια μόνες
Σφίξε το χέρι σου, σφίξε τη γροθιά σου
Για να προλάβεις τις όμορφες μέρες, βιάσου
Στα χίλια πρόσωπα, χίλιες εικόνες
Οι αναμνήσεις μας πετάνε βράδια μόνες
Σφίξε το χέρι σου, σφίξε τη γροθιά σου
Για να προλάβεις τις όμορφες μέρες, βιάσου