Ώσπου να δω το φως ή
Τα φώτα της πόλης να σβήνουν
Το φως των γονιών κάνει τα παιδιά να ανατείλουν
Κι εγώ στο τέλος μου ιδανικά
Τελώ το έργο μου
Στο τέλος του έργου θα 'ρθεις εσύ
Προς το μέρος μου
Δε μου βγαίνει μιλιά, και το μήλο θα πέσει όντως κάτω από τη μηλιά
Μίλα να σπάσει η σιγαλιά
Λυπάμαι, μα η Εύα δε χειρίστηκε
Σωστά τόσο εμένα όσ' απωθημένα
Σε ωθούν στη ψευτιά
Από τις νύχτες που ό,τι κι αν γράψω
Δεν είναι αρκετό
Από τα βράδια που έσπασα κάθε ηθικό φραγμό
Από τις λίγες φορές που 'χω
Ανεβασμένο ηθικό και αποτελώ
Τη μεγαλύτερη έμπνευση
Για τον εαυτό μου
Αλληγορίες μήπως και
Πείσω το μυαλό μου
Ότι δεν υπήρξες και σ' έπλασα
Στη φαντασία μου
Τα κομμάτια μου μαχαίρια καρφωμένα στο μηρό μου
Όσο ζεις, μαθαίνεις
Μα δε ξέρω το σκοπό μου
Ώσπου να γευτώ
Το δικό μου δηλητήριο
Θα γράφω στίχους κάθε μέρα και νύχτα
Ώσπου να δωστο σκοτάδι ίχνος φωτός
Ή στην οθόνη του κινητού μήνυμα για καληνύχτα
Ώσπου να γευτώ
Το δικό μου δηλητήριο
Θα γράφω στίχους κάθε μέρα και νύχτα
Ώσπου να δωστο σκοτάδι ίχνος φωτός
Ή στην οθόνη του κινητού μήνυμα για καληνύχτα
Όταν ανοίγει μια πόρτα στη ζωή μου
Η πίσω κλείνει
Γυρνώ, κοιτώ, κλειστή
Με παίρνει από κάτω εκείνη
Η στιγμή που λέω πως θα 'τανε
Να 'μενε ανοιχτή και να μην
Είχα νέα διαβεί
Ποια είναι η λογική
Αφού οι πόρτες τελευταία κλείνουν δύο
Και ανοίγει μία, μου λεν να μη μασάω μα νιώθω μια αποτυχία
Κι ειρωνεία να λένε "μη μασάς"
Ενώ με βλέπουν έτοιμο να καταπιώ
Μ' όλα καλα κι ανοίγω μία και
Λέω στο φίλο σήμερα
Πως όλα ήταν καλά
Είχα μια μέρα ηρεμίας
Μέρα με ακουστικά
Κι εκεί που κάνω να του πω
Πως είχε δίκιο τελικά, μου λέει "γεια"
Κοιτώ να φεύγει και να μη στέλνει ξανά
Και κόβονται επαφές, χάνονται επαφές
Κοιμάσαι χθες, ξυπνάς. Καφές
Να μη σου πάνε όλα στραβά, λες
Το πίστεψες πολύ γιατί δε πρέπει
Να 'ναι αυτή ούτε η επόμενη η μέρα που περίμενα να 'ρθει
Αδράνεια, νεύρα και δύο κουντεπιέ
Στον τοίχο
Θυμός, απογοήτευση
Να μη σταυρώνεις στίχο
Λίγο-λίγο να εξαντλείται η υπομονή
Και να μονολογείς συνέχεια
"Θα φύγω, θα φύγω."
Μα κάτι υπάρχει πάντα
Που με κρατάει εδώ
Είναι εσύ, είναι εγώ
Με γοητεύει το μπετόν
Μιλώ πολύ σήμερα, μου τη δίνει
Τώρα με συγχωρείς γιατί κι αυτή η πόρτα κλείνει
Ώσπου να γευτώ
Το δικό μου δηλητήριο
Θα γράφω στίχους κάθε μέρα και νύχτα
Ώσπου να δωστο σκοτάδι ίχνος φωτός
Ή στην οθόνη του κινητού μήνυμα για καληνύχτα
Ώσπου να γευτώ
Το δικό μου δηλητήριο
Θα γράφω στίχους κάθε μέρα και νύχτα
Ώσπου να δωστο σκοτάδι ίχνος φωτός
Ή στην οθόνη του κινητού μήνυμα για καληνύχτα
Κάθε μέρα αυτοκαταστρέφομαι όλο και περισσότερο
Σε φυγή τρέπομαι και
Ντρέπομαι που όλα τα σημάδια
Δείχνουν πως γυρνώ σ' εσένα
Γιατί πραγματικά δε το ανέχομαι
Έρχομαι, για να σου πω
Μία "Καλημέρα",όχι πως είναι
Καλή σ' εμένα
Όλα πάν' σκατά πραγματικά
Και 'χω στο μυαλό μου τόσα πολλά
Που κάποια μέρα θα πάρουν μορφή
Και θα γίνουν ένα
Έλα λίγο πιο κοντά
Έλα να σου πω τα μυστικά
Που κρύβω στο κεφάλι μου
Άλλη μια μέρα που δεν έχω όρεξη
Για τίποτα και αντί να βγω
Προτιμώ να βουτώ στο μαξιλάρι μου
Μάνα, να ξέρεις πως ο πόνος σου
Είναι πόνος μου
Δε θέλω ποτέ μου να μείνω μόνος
Κι ας μη το δείχνω παραέξω
Να χάσω εσάς τους δύο είναι απ όλους
Ο πιο μεγάλος φόβος μου
Γι'αυτό μη σκέφτεστε αρνητικά για εμένα
Δουλειές και φροντιστήρια κάθε μέρα
Πως θα αντέξω
Φίδια φεύγουν ένα-ένα μα θα το πάω
Ως στο τέρμα ώστε το ρόλο μου να βρω
Και να τον παίξω
Ώσπου να γευτώ το δικό μου δηλητήριο
Θα γράφω στίχους κάθε μέρα και νύχτα
Ώσπου να δωστο σκοτάδι ίχνος φωτός
Ή στην οθόνη του κινητού μήνυμα για καληνύχτα
Ώσπου να γευτώ το δικό μου δηλητήριο
Θα γράφω στίχους κάθε μέρα και νύχτα
Ώσπου να δωστο σκοτάδι ίχνος φωτός
Ή στην οθόνη του κινητού μήνυμα για καληνύχτα