Τι να πρωτοβάλω κάτω;
Δεν θα νιώσεις λέξη αν δεν έχεις σηκώσει κεφάλι για να δεις τον πάτο
Όσα δεν σου 'πα θα στα γράψω,
Και ας μην τα ακούσεις,
Δεν με παίρνει δεύτερη φορά να το ράψω
Απόψε στύβω το μυαλό μου μπας
Και η σκέψη μου στερέψει
Κάθε κουπλέ μου και ενα απόγευμα
Που δεν μου έπαιρνες λέξη
Αν είμαστε ό,τι έχουμε επιλέξει είμαι εσύ
Και εσύ πλεον με μισείς
Αναλογίσου πόσα έχω αντέξει
Πίσω απο το ψεύτικο χαμόγελό σου πόσα κρύβεις
Τι έκανες απόψε τα προβλήματα σου να αποφύγεις
Άραγε νιώθεις τύψεις που πήρες
Μια καρδιά στα χέρια σου και αντί
Να την προσέχεις, τα νύχια σου μπήγεις
Πίσω από το ψεύτικό σου δάκρυ σου,
Πόσα κρύβεις
Μήπως δεν κατάφερες τις τύψεις να αποφύγεις
Όταν θα βάλεις μυαλό μη μου πεις
Μου λείπεις
Μη μου πεις μου λείπεις, έι,
Μη μου πεις μου λείπεις
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες αμαρτωλές
Που μετράω μιλιές, και δεν μετράω
Τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες μορφές
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες αμαρτωλές
Που μετράω μιλιές, και δεν μετράω
Τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες μορφές
Απ' την ανατολή ως την δύση μου
Ξέρω τι θέλω, να σπάσει η πλήξη μου
Είναι γαμημένη αρχή να είσαι εδώ
Στη λήξη μου
Ύψη που, πετάμε ανέμελοι,
Βάζουμε τα θεμέλια
Ώστε να βουτήξουμε μαζί
Γράφω άλλη μια μέρα μες στο γκρι,
Μέρα μουντή, σχεδόν δακρύζουν
Οι ουρανοί
Παιδάκια βουτήξανε στο MD
Και πνιγήκανε
Αγαπάνε απόψε,
Μα αύριο το πρωί δεν θυμούνται
Τι ήπιανε
Για αυτό ήπια και εγώ το αμίλητο,
Σε κοιτώ με απορία για ώρες έξω ή στο αυτοκίνητο
Χρόνιο πρόβλημα, στον ύπνο παραμιλητό
Είπα τόσα για σένα όταν δεν ήσουν εδώ
Και δεν θα είσαι εδώ, θα είναι μόνο το τετράδιο, ίσως και εγώ να μην
Το θυμάμαι αυτό αύριο
Γράφω και καταγράφω
Εμπειρίες να έχω να λέω ότι ιστορίες
Ραπς όχι φωτογραφίες
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες αμαρτωλές που μετράω μιλιές, και δεν μετράω
Τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες μορφές
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες αμαρτωλές που μετράω μιλιές, και δεν μετράω
τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες μορφές
Οι μεγαλύτερες πουτάνες είναι ανάγκη
Και η ανασφάλεια, ξεχνάς οτιδήποτε
Αληθινό και νιώθεις σπάνια
Αυτοκτονείς μέσα σου πριν
Σε πάρουν πρέφα και σου δώσουν αυτοί τη χαριστική βολή, παράνοια
Παιχνίδι επιβίωσης, συντήρησης
Του "εγώ" σε έναν κόσμο πλασματικό
που όλα τυλίγουνται απ' το ψέμα
Το 'καναν μόδα τα μαλακισμένα,
Σιγά μην έμενε ανέγγιχτο το ραπ,
Εδώ δεν άφησαν εσένα
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν,
Αλλοιώνονται, πέφτουνε,
Δεν σηκώνονται, σηκώνουν άμυνες και απομονωνόνται
Ψάχνουν πλάτες για να ξελασπώνονται
Στ' αρχίδια τους αν κάθε μέρα η ψυχή τους λερώνεται
Αφού αυτή δεν φαίνεται εξ αρχής,
Κρατάς ό,τι δεις και ζεις μ' αυτό,
Μ' αυτό θα πορευτείς, αυτό συμφέρει
Μέχρι τη μετά που ακόμα ένας
θα σου τη φέρει και πιο βαθιά
Μέσα στο ψέμα σου θα μπεις
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες αμαρτωλές
που μετράω μιλιές, και δεν
Μετράω τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες
Μορφές
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις
Πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες
αμαρτωλές που μετράω μιλιές,
Και δεν μετράω τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες μορφές
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες
αμαρτωλές που μετράω μιλιές,
Και δεν μετράω τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες μορφές
Πόσα ακόμα έχεις να δώσεις πες μου
Πέρασα νύχτες και νύχτες
Αμαρτωλές που μετράω μιλιές,
Και δεν μετράω τις γουλιές μου
Και γράφω για ξεχασμένες μορφές