Έχω μια ακτή που δεν βρήκα,
2 λόγια που τότε δεν είπα ένα χαρτί
Αδειανό που στοιχειώνει ότι
Πω ένα λαβύρινθο που μόνος μπήκα
Δεν μ'ειδε να μπαίνω και ελπίζω
Πως ίσως το κρύψω καλά γιατί
Γενικά δεν φοβάμαι να χάσω,
Φοβάμαι ποια θα 'χω στην νίκη μου για συντροφιά
Ειμαι κλεισμένος στο μένος χαμένος συνδεδεμένος πολλά
Χρόνια με εκείνη γι'αυτό όποια
Το μίτο μου δίνει τον κοβω κρυφά όταν
Δεν με κοιτά
Περιπλανώμενος ως την επόμενη έξοδο,
Ως την επόμενη εκείνη
Που θα πιστέψει πως ίσως αυτή την φορά μιλήσω για ο,τι με πνίγει
Ανοιχτο για το τι με φοβίζει,
Της δώσω ένα από τα φτωχά μου
Στιχάκια όλα τα χειμωνιάτικα βράδια
Πριν κλείσει τα μάτια της να την τυλίγει
Μα ο λαβύρινθος έγινε σπίτι μου,
Δε θα πάω να σκοτώσω το τέρας
Θα χάνω το δρόμο μου μόνιμα,
Σκόπιμα μέχρι εντελώς να στερέψει
ο αέρας
Και όλοι τον ρόλο μας παίζουμε τέλεια,
Εκείνη περιμένει στην αρχή
Εγώ σε ένα πρόβλημα προσκολλημένος
και ο Μινώταυρος την παρουσία μου δικαιολογεί
Μα σκαλισα για τους επόμενους
Πάνω στον τοίχο την σκέψη μου
Και ίσως αυτός που τα βρει να
Σκοτώσει το κτήνος και σώος
Με τον μίτο στην δική του Αριάδνη να βγει
Ένας ακόμα χειμώνας
Μα απ τα λάθη μου έγινε αιώνας
Μια ελπίδα τυφλή μου ψιθύριζε πως είσαι εξαίρεση και όχι ο κανόνας
Και μισώ ότι είναι δικό μας
Παγώνω και μόνο στην σκέψη σου
Ήσουν ένας ακόμα χειμώνας, ένας ακόμα χειμώνας
Είχα πει σε μισώ και ήμουν
Ανάμεσα στο να σε ξεγραψω για πάντα
Η μήπως μια για πάντα το τρόπο
Να βρω και κάπως να χαθώ
Με φόβο πιάνω στυλό, αφού
Ο,τι γράψω δεν θα μείνει εδώ
Δεν θα αναμειξω και απόψε
Τους φόβους μου που τόσα χρόνια
νόμιζα πως διώχνω με αλκοόλ
Το εύκολο δεν είναι απλό
Πάντα μόνος μου σκαλιζα χρόνια πληγές λέγοντας "κάπου θα φταις",
Άντε επιτέλους σταματα
Για ένα περίεργο λόγο κάποιοι από μας δεν διαλεξαν τον εύκολο δρόμο
Κάποιοι από μας δεν ψαξανε τον
Τρόπο αφού έζησαν με τον πόνο
Και είπα επιτέλους να βάλω
Ένα τέλος μαζί σου θέλω να το ζήσω
Βλέπεις για χρόνια προσταζαν
μεσα στο νου μου οι φωνές να γυρίσω,
Ξέρω πως πίσω κάπως να κάνω
Δεν παίζει σαν επιλογή
Το μονοπάτι εδώ οδηγεί, μαζί
Σου θέλω να βαδίζω στην γη
Δεν με στιγμάτισαν μνήμες,
Δεν με υπνωτισαν σειρήνες
Δεν με φυλάκισαν άρπυιες μόνο τα νύχια τους μπήξανε εκείνες
Πέρασα από καταιγίδες,
Μπόρες, τυφώνες και οβίδες
Από ένα πόλεμο που και αν φοβόμουν πολέμησα χρόνια και μήνες
Ένας ακόμα χειμώνας
Μα απ τα λάθη μου έγινε αιώνας
Μια ελπίδα τυφλή που ψιθύριζε πως είσαι εξαίρεση και όχι ο κανόνας
Και μισώ ότι είναι δικό μας
Παγώνω και μόνο στην σκέψη σου
Ήσουν ένας ακόμα χειμώνας, ένας ακόμα χειμώνας
Είχα πει πως σε μισώ
Μα ξεγελουσα μονο εμένα οχι τους πάντες
Όλοι ήμαστε άνθρωποι με ανάγκες, εθισμούς και αυταπάτες
Ακούω φωνές, παραπατω, παραμιλω
Πάρε με λίγο από εδώ
Έλα και πες μου τι είναι σε αυτή την ζωή το αληθινό
Χάθηκα τόσο καιρό
Ειπα πως βρήκα εμένα μα
Με έχανα κάθε λεπτό περισσότερο
Και όνειρο να'ναι μη με ξυπνήσεις σε παρακαλώ
Θέλω να δω για λίγο πίσω από
Την μάσκα σου
Θέλω να δω για λίγο βαθιά
Μες στα μάτια σου όλα τα σκοτάδια
σου και να τα κάνω να φύγουν
Δεν είμαι αυτός που νομίζεις,
Δεν είμαι αυτός που νομίζουν
Αν το παρελθόν μου σημαίνει
Πια τίποτα είναι τα λάθη πως τώρα με πνίγουν
Δεν με φιλησαν σειρήνες
Μα το τραγούδι τους έκανα ύμνο
Δε με σκοτώσαν οι μνήμες,
Ούτε γουλιά για κείνες δεν πίνω
Ανασφάλειες που άφησαν πληγές,
Που γίναν σημάδια εσωτερικά ακόμα
Δεν είμαι καλα αν δεν το βλέπεις,
Ελα ξανα σε λίγο
Όταν θα στρωσω, όταν θα νιωσω για λίγο λιγάκι καλύτερα
Σύννεφα γίναν οι στόχοι μου και
Δεν με βλέπω να τους φτάνω σήμερα
Πες μου τι θες από μένα και εγώ θα σου το δώσω απλόχερα
Έμαθα πως οι λέξεις συνήθως
Δεν μεταφέρουν σωστά το νόημα
Ένας ακόμα χειμώνας
Μα απ τα λάθη μου έγινε αιώνας
Μια ελπίδα τυφλή μου ψιθύριζε πως είσαι εξαίρεση και όχι ο κανόνας
Και μισώ ότι είναι δικό μας
Παγώνω και μόνο στην σκέψη σου
Ήσουν ένας ακόμα χειμώνας, ένας ακόμα χειμώνας
Είχα πει πως σε μισώ
Μα ξεγελουσα μονο εμένα οχι
Τους πάντες
Όλοι ήμαστε άνθρωποι με ανάγκες,
Εθισμούς και αυταπάτες