Κάθε φορά που σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος σε ό,τι με πνίγει
Κάνω λίγη υπομονή και το αναβάλλω
Κάθε φορά λέω πως αυτή είναι τελευταία φορά
Αλλά που να ξερά πως απλά με τα μούτρα έχω μπει σε έναν φαύλο
Κύκλο από εμμονικες σκέψεις και έτσι χάνω τον ύπνο μου βλέπεις
Για αυτό έπαψες να με βλέπεις συχνά
Για αυτό δεν έχω την όρεξη που είχα παλιά, μπαμπά
Φοβάμαι πως το κόλπο με τις ανάσες δεν πιάνει πια
Μπαμπά πνίγομαι, κοίτα με, απλά κοίτα με
Ξέρω πως θα βγω από αυτό πιο δυνατός
Μπαμπά πνίγομαι, ασφυκτιώ, μη με κοιτάς, βοηθά με
Η κουταλιά έγινε ωκεανός
Και ξέρω πως υπερβάλλω
Μα όση προσπάθεια και να καταβάλλω
Είμαι ικανός να κατάλαβω μα όχι να διορθώσω το λάθος που κάνω
Με αποτέλεσμα να το επαναλαμβάνω
Πάντα μια ανάσα πριν από το τέλος θα χάνω
Και έχω ανοιχτές πληγές γιατί
Δεν τις αφήνω στιγμή και άμα
Με ψάχνεις σε μια κόλλα χαρτί
θα έχω χαθεί
Μπαμπά πνίγομαι, δεν ξέρω τι έχω πιει και ζαλίζομαι
Δεν έμαθα γιατί από μικρός στον πόνο εθίζομαι
Και έχω ανοιχτές πληγές γιατί δεν τις αφήνω στιγμή
Και άμα με ψάχνεις σε μια κόλλα χαρτί θα χω χαθεί
Μαθημένος πια να αποτυγχάνω
Αποτυγχάνω, ίσως ανακαλύψω από τι χάνω
Όσα σκεφτόμουνα παλιά δεν πρέπει να ήταν και πολλά
Λέω και κολτσαω τις ελπίδες μου στο πάτωμα συχνά
Δειλά δειλά η μέρα σβήνει και αναπνέω στα κρυφά
Μία χαραμαδα με σκοτάδι με κοίτα και μου γελα
Βγες λίγο έξω
Να δω αν θα μου σκάσει
Όπως παλιά που όταν μου λέγανε
Σε δέκα ήμουν σε πέντε στα γνωστά
Μα τώρα πια
Το διπλοσκεφτομαι αν είναι
Πιο καλά να την περάσω μες στο σπίτι μου
Ή να βγω πιο μετά
Δεν ξέρω τι μετρά
Τι να σου απαντήσω τελικά
Μετραν τα βήματα στις άδειες λεωφόρους βραδινά
Μετράει ο ήχος από τα ξύλινα σκαλιά
Μετραν σταγόνες που βαράνε στο παράθυρο πρωινά σαν και αυτά
Δεν είναι η μέρα μου ουτε σήμερα και λέω να την κάνω
Κοιτώ αν έχει στα κοντά φθηνο αεροπλάνο
Σαλονικα ή Αθήνα ή ένα ΚΤΕΛ μέχρι πιο πάνω
Να πάω να δω τις φάτσες που με πείθουν ότι φτάνω
Και έχω ανοιχτές πληγές
Γιατί δεν τις αφήνω στιγμή
Και άμα με ψάχνεις σε μια κόλλα χαρτί
θα έχω χαθεί
Μπαμπά πνίγομαι, δεν ξέρω τι έχω πιει και ζαλίζομαι
Δεν έμαθα γιατί από μικρός στον πόνο εθίζομαι
Και έχω ανοιχτές πληγές γιατί δεν τις αφήνω στιγμή
Και άμα με ψάχνεις σε μια κόλλα χαρτί θα χω χαθεί
Μαθημένος πια να αποτυγχάνω
Αποτυγχάνω, ίσως ανακαλύψω από τι χάνω
Κάνω δύο βήματα και αφήνω στην αμμουδιά πάνω χνάρια μου
Γράφω να ξεφύγω ένα από τα πιο δύσκολα βραδιά μου
Πέρασα τα σύνορα του νου μου και ξετρύπωσα από εκει
Μα από τα σύρματα γιναν τα σημάδια μου
Από τα άσχημα λόγια πως πήγα στην ουσία
Πως την σάρκα μου τρωνε οι ενοχές μου με μανία
Πως αφήνω να με κυριεύει φόβος και αγωνία
Πώς το επιτρέπεις, Μάνο; Το θεωρώ αποτυχία
Για αυτό και ανοίγει το τετράδιο ξανά
Και επιλογή μου σου το ορκίζομαι να μπω μέσα στη θάλασσα
Στην ίδια θάλασσα που επνιξα ότι αγάπησες σε 'μένα
Και ευθύνεται για όσα κάστρα χαλασα
Δεν θα απολογηθώ για τις επιλογές μου
Για τις λίγες που μου μένανε στη φρίκη μου επάνω
Κάπου εκεί καταλήγω να επιστρέφω
Και να καταστρέφω αυτή μέσα στο κάστρο από άμμο
Και έχω ανοιχτές πληγές
Γιατί δεν τις αφήνω στιγμή
και άμα με ψάχνεις σε μια κόλλα χαρτί
θα έχω χαθεί
Μπαμπά πνίγομαι, δεν ξέρω τι έχω πιει και ζαλίζομαι
Δεν έμαθα γιατί από μικρός στον πόνο εθίζομαι
Και έχω ανοιχτές πληγές γιατί δεν τις αφήνω στιγμή
Και άμα με ψάχνεις σε μια κόλλα χαρτί θα χω χαθεί
Μαθημένος πια να αποτυγχάνω
Αποτυγχάνω, ίσως ανακαλύψω από τι χάνω