Υποσυνείδητα κρύβω τόσα πολλά
Το τέρας που είμαι τα βράδια ξυπνάει
Μα ύστερα έρχεται η αυγή ξανά
Και το φως του ήλιου πονάει
Και τότε
Συνειδητά με πληγώνω
Συνειδητά με μειώνω
Γράφω καλύτερα όταν ασυνείδητα
Με το στυλό με λερώνω
Συνειδητά με θυμώνω
Συνειδητά γράφω πόνο
Ξέρω όταν θα φύγω θα αφήσω
Το γκρίζο να θυμίζει πως δε μετανιώνω
Μα εγώ γράφω ασυνείδητα καλύτερα
Σκέψεις μου πουλιά που φυλακίστηκαν
Σκέψεις μου υγρασίες που τα κόκαλα μίας κοπέλας τρύπησαν
Σκέψεις μου εξάσφαιρα που απείλησαν
Εμένα
Περάσαν αρκετά πρωινά που
Τ' ανέλυσα και κάπου δεν κατέληξα
Και στο λευκό χαρτί η λογική μου
Πήρε σάρκα τη διαμέλισα
Μα δεν το λες και ανθρωποκτονία
Αυτό αλλά φτάνει ώστε να έφυγαν
Οι ελπίδες
Που σαν μικρό παιδί μάνα
Με είδες να στοιβάζω τις ελπίδες μου
Κάπως αρμονικά
Ανέλυσα τη φράση που λέει
Ο τολμών νικά και είδα τον πύργο
Με ελπίδες να καταρρέει ρυθμικά
Και φώναξα γαμώτο μου φωτιά φωτιά
Κανείς απ'όλους τους συγχωριανούς
Δεν έδωσε δεκάρα κι έτσι
Ένας θρήνος που για 'μένα μιλά
Έμεινε ένα παραμύθι που διαδίδουν
Τα παιδιά
Και όπως κάθε φέτος
Φέτος άκουσα τόσο πολλά παιδιά
Να λένε για εμένα σ'άλλα παιδιά
Και να γελάν και να με θεωρούν θεό
Δεν ξέρω αν έχουμε κοινό
Αλλά αφού το είπε το κοινό αρκεί θαρρώ
Αρκεί θαρρώ
Συνειδητά με πληγώνω
Συνειδητά με μειώνω
Γράφω καλύτερα όταν ασυνείδητα
Με το στυλό με λερώνω
Συνειδητά με θυμώνω
Συνειδητά γράφω πόνο
Ξέρω όταν θα φύγω θα
Αφήσω το γκρίζο να θυμίζει
Πως δε μετανιώνω
Και με κοιτούσαν σαστισμένοι μισοί
Και άκουγα των υπολοίπων τις κραυγές
Τόσο εκκωφαντικές που με τρομάζουν
Και ξέρω πως με κοιτάζουν
Και τη φρίκη στο βλέμμα τους
Νιώθω στο πετσί μου
Πάλι τα πράγματα δεν αλλάζουν μα
Τώρα που το σκέφτομαι
Θα μου λείψουν τα μάτια σου
Αλλά τον εαυτό μου δεν έχω μάθει
Αλλιώς να τον εκφράζω
Συγγνώμη αν σε αηδιάζω
Μα ίσως έτσι είναι καλύτερα
Πονάει να βλέπεις ανθρώπους
Να φεύγουν μακριά σου
Όλα είναι εντάξει
Μη γυρνάς το βλέμμα αλλού
Δεν με τρομάζει το σκοτάδι
Για σας βάφτηκε κόκκινη η παλάμη
Πες της να μην κλαίει
Την ακούω, εγώ φταίω μα έστω γλίτωσε
Έτσι όπως είμαι τώρα τι να με κάνει
Τώρα που το σκέφτομαι θα μου λείψουν τα μάτια μου
Δεν τα ξερίζωσα τη μέρα σου
Για να χαλάσω
Απλά έφτανε Τετάρτη
Και δεν είχα άλλο χαρτί
Και μου είπαν την τέχνη μου να τους παρουσιάσω
Ορίστε
Υποσυνείδητα κρύβω τόσα πολλά
Το τέρας που είμαι τα βράδια ξυπνάει
Μα ύστερα έρχεται η αυγή ξανά
Και το φως του ήλιου πονάει
Και τότε
Τότε ξυπνάει από μέσα μου
Ένα εγώ που έχω κρύψει
Ένα βράδυ που πνίγηκε
Μέσα σε κούπες ουίσκι
Ένα βράδυ που είχες πει ξέρω
Ακριβώς τι σου έχει λείψει
Μα δε σε άκουσα
Τα λόγια σου είχε καλύψει η θλίψη
Κι είμαι ένα τέρας κι εγώ
Μα την ψυχή μου γαλήνεψε
Εκείνη ώσπου ξανά να τρελαθώ
Ώσπου να δω το λυκόφως να ακουστεί ουρλιαχτό
Να μας καλύψει ο ζόφος
, ανοιχτά να εκτεθώ
Και ειλικρινά δε σου κρύβω ότι φοβάμαι γι'αυτό
Πώς θα καταλήξει στο τέλος
Και άμα θα είσαι εδώ
Γιατί έχω πληγώσει μία, δύο
Πολλές στο παρελθόν
Μα το παρόν μου με νοιάζει
Και θέλω να αφιερωθώ
Η τελευταία καταγραφή στο χρονολόγιο μου
Δείχνει εμένα κι εσένα μαζί
Είμαι στο απόγειό μου
Κι είπα κράτα τα δύο πόδια σου στη γη, απογειώσου
Και θα σε βρω στον ουρανό μωρό μου
Συνειδητά με πληγώνω
Συνειδητά με μειώνω
Γράφω καλύτερα όταν
Ασυνείδητα με το στυλό με λερώνω
Συνειδητά με θυμώνω
Συνειδητά γράφω πόνο
Ξέρω όταν θα φύγω θα αφήσω
Το γκρίζο να θυμίζει πως δε μετανιώνω