Το κορίτσι που αγαπάω κεντάει
Γιατί, λέει, προτιμάει να πονάει απ' το να σκέφτεται
Μου 'πε στη κόλαση πως θέλει να πάει
Απ' το να τη βαραίνουν οι αμαρτίες για όσα έκανε
Το κορίτσι που αγαπάω πονάει
Να μας θάψουνε πλάι μου ζητάει, κι ύστερα ξέφυγε
Κι αφού η καρδιά μου για εκείνη χτυπάει
Το βράδυ εκείνο το μοιραίο
Aye, aye
Της αρέσουν παιχνίδια επικίνδυνα, κοίτα
Μου θυμίζει τη ρίμα για 'κείνη τη μπαλαρίνα
Που 'χα γράψει με ελπίδα να σώσω μια καροτίδα
Πριν την αγγίξει η λεπίδα, αλλά το πρόβλημα είδα
Παραμένει ακόμα, γιατί τα αγόρια εδώ
Δεν έχουν βρει τον Θεό, μόνο θειάφι και χώμα
Και το κορίτσι που πιάνει λεπίδα κοιτά το ταβάνι
Καθώς το πάτωμα βάφει με βαθύ κόκκινο χρώμα
Το κορίτσι που αγαπάω κεντάει
Γιατί, λέει, προτιμάει να πονάει απ' το να σκέφτεται
Μου 'πε στη κόλαση πως θέλει να πάει
Απ' το να τη βαραίνουν οι αμαρτίες για όσα έκανε
Το κορίτσι που αγαπάω πονάει
Να μας θάψουνε πλάι μου ζητάει, κι ύστερα ξέφυγε
Κι αφού η καρδιά μου για εκείνη χτυπάει
Το βράδυ εκείνο το μοιραίο
Aye, aye
Αν έστω λίγο μ' αγαπάς, ασ' το κάτω, συλλογίσου
Πως με κάθε μια πληγή σου και τους δύο μας πονάς
Δεν αξίζει αυτή η γη άμα δεν είμαι μαζί σου
Τα λόγια μου αυτά θυμήσου όποτε λιγοψυχάς
Κι όσα και να πουν για μας, δεν μας ξέρουν όλοι εκείνοι
Κι έχω γίνει η σανίδα που για να μην πνιγείς, κρατάς
Δεν σ' αφήνω να βουλιάξεις, έχω μια ψυχή καμίνι
Κι είσαι ό,τι μου 'χει μείνει, θα πάω στη κόλαση αν πας
Άφησέ με για λίγο μόνο
Μόνο μαζί σου aye, aye
Το κορίτσι που αγαπάω κεντάει
Γιατί, λέει, προτιμάει να πονάει απ' το να σκέφτεται
Μου 'πε στη κόλαση πως θέλει να πάει
Απ' το να τη βαραίνουν οι αμαρτίες για όσα έκανε
Το κορίτσι που αγαπάω πονάει
Να μας θάψουνε πλάι μου ζητάει, κι ύστερα ξέφυγε
Κι αφού η καρδιά μου για εκείνη χτυπάει
Το βράδυ εκείνο το μοιραίο
Aye, aye
Δεν ξέρω να κρατάω τη κιθάρα καλά
Και τα ακόρντα που διαλέγω στα τραγούδια μου μοιάζουν
Όσοι τα μάτια μου κοιτάζουν, βλέπουν τη μοναξιά
Μα τα δικά της μάτια έχουν κάτι και με τρομάζουν
Και σκαλώνω όταν κοιτάζω και μπερδεύω συχνά
Τα λόγια μου και αποφεύγω να απαντήσω στο θέμα
Έχω παλέψει με δαίμονες, μα κανείς δε νικά
Την οδυνηρή μελαγχολία που 'χει στο βλέμμα
Το κορίτσι που αγαπάω κεντάει
Γιατί, λέει, προτιμάει να πονάει απ' το να σκέφτεται
Μου 'πε στη κόλαση πως θέλει να πάει
Απ' το να τη βαραίνουν οι αμαρτίες για όσα έκανε
Το κορίτσι που αγαπάω πονάει
Να μας θάψουνε πλάι μου ζητάει, κι ύστερα ξέφυγε
Κι αφού η καρδιά μου για εκείνη χτυπάει
Το βράδυ εκείνο το μοιραίο ό,τι ζήτησε έγινε
Κι ήταν το βράδυ εκείνο που ξέφυγε
Κι ήταν το βράδυ εκείνο που ξέφυγε
Κι ήταν το βράδυ εκείνο που ξέφυγε
Κι ήταν το βράδυ εκείνο που ξέφυγε
Κι ήταν το βράδυ εκείνο που ξέφυγε
Κι ήταν το βράδυ εκείνο που ξέφυγε