Καλωσορίσατε φίλοι μου στο χάρτινο βασίλειο
Κι όσο για την ιστορία της ζωής μας ησύχασε,
Θα φτάσουμε κι εκεί...
Καθίστε αναπαυτικά
Και μη σκέφτεστε λίγο το ζυγό και το που γέρνει,
Απολαύστε γρανίτα ή ποπ κορν,
Απολαύστε το θέαμα
Απολαύστε τις λίγες μερες που σας μένουν...
Αγαπημένη μου, μην είσαι θυμωμένη που
Σε παω μόνο σε μέρη αστικά, ντύσου καλα,
Απόψε είμαστε καλεσμένοι στου παλατιού την αυλή,
Να δούμε απο κοντά τον βασιλιά και τη βασίλισσα.
Αφού μπούμε στο χώρο,
Παρατήρησε πως κανένας δεν έφερε δώρο,
Όλοι ήρθαν με δόλο,
Πως μόνοι εκείνοι αξίζουν το θρόνο του βασιλιά,
Μα εκείνος γνωρίζει καλα, πως ολο το μερος του ανήκει,
Πως όλοι για εκείνον δουλεύουν σε τούτα τα τείχη,
Γιατί τα πλήθη έχουν μέσα τους τον βασιλιά.
Τα χέρια του τρίβει, τραπεζια γεμάτα,
Η μπάντα τον θλίβει, μα η μασκα το κρύβει,
Ο πρίγκιπας θέλει να ανοίξει τα μάτια του κόσμου,
Μα δεν τον ταράζει διόλου.
Το πρόσωπο του δε βλεπει κανείς,
Το φανερώνει ελάχιστα,
Ήλπιζα να σου μιλήσω μα δες,
Κατά φωνη!
Κατεβαίνει η βασίλισσα.
Γύρω σιωπή, κάνεις δε μιλά,
Οι μουσικοί έχουν μείνει ακίνητοι,
Αφενός, και αμίλητοι όλοι,
Ψίθυροι σκόρπιοι απ'τις καλεσμένες, που υποστηρίζουν θερμά
Ότι μόνο οι κορδέλες και τα χρυσαφικά που φορα
Την έχουν κανει σ'όλους να'ναι τόσο περιζήτητη.
Α, να κι οι ηλίθιοι!
Ολοι εκείνοι που αντίκρυ της βρέθηκαν μια μοιραία φορά
Και έτσι ανήθικα φωνάζουν πως πρέπει να φύγει,
Μα δες πως περνά κι ανοίγει κουβέντα με όλους
Κι όταν ρίξει τους τόνους, αφήνει μια γεύση στα χείλη γλυκιά
Κι έπειτα ευθυγραμμιζει τους ώμους.
Ερωτικά προχωρά στο κέντρο του χώρου
Κεντρίζει τα μάτια του κόσμου που χειροκροτα
Κι επιτόπου κοίτα προς το θρόνο του βασιλιά και ζητάει
Απ'την μπάντα να παίξει γι'αυτούς μια ασάφεια,
Πίσω απ'τις μάσκες που ραγισαν,
Χορεύουν στο τραγούδι ο Εγωισμός και η Ανασφάλεια.
Αυτά είν' τα ράφια μου; Όχι, αυτα ειναι λόφοι
Και της σελίδας μου το άσπρο, τείχη από κάστρο
Και το τετράδιο, η αυλή του βασιλια,
Ένα βασίλειο που είχα καιρό να πλησιάσω...
Και κοντοστεκομαι την πύλη πρίν περάσω...
Στην πύλη μπροστά μ' υποδέχεται ένα κοράκι που παίζει αυλό
Και τα παιδάκια υπακούν το σκοπό, μα αυτο που παίζει είν' απλό
Και κάπου το'χω ξανακούσει θαρρώ.
Ο αδερφός μου με νανουριζε μ'αυτό, μα πάνε χρόνια...
Και σ'ένα απ'τα καπηλεία το βράδυ στήνουν τα ψώνια χορό,
Οι αφεντάδες που λεν' στα τραγούδια τους για το χρυσό
Κι εγώ απο την πορτα κάποιοι,
Λεν' αλλα λόγια στο σοκάκι, αλλα στον ίδιο ρυθμό
Και μολις βγουν οι αφεντάδες το βουλωνουνε.
Γιατί αν δε βγάλουν οι πρώτοι μισθό, θα πεινάσουνε και οι δεύτεροι,
Γι'αυτό λενε για το αφεντικό, μα και για το αυθεντικό,
Μέχρι που το πρωινό χαράζει
Και στο στάβλο του αφέντη πάνε για μερτικό.
Ενώ την ιδια ωρα αλλοι συντηρούν το ίδιο ψέμα, από την άλλη,
Βγάζοντας παθιασμένους λόγους για τη βιοπάλη,
Με τον ίδιο οβολό ανα κεφάλι, αλλά και πάλι,
Το σχοινί για να σταθεί πάντα θα το τραβάνε δύο.
Κι είναι το βράδυ ερπετά που ουρλιάζουν, καθώς επωάζουν τα αβγά
Που τους απογόνους τους βγάζουν, που τόσο πολύ τους μοιάζουν,
Που γεννάνε κι αυτά όμοια πλάσματα
Κι αλλάζουν δέρμα όταν μείνουνε νηστικα.
Κι αυτα δεν ειναι μυστικά,
Μα στην εξορία μου έζησα τοσο που ίσως τα έχασα,
Όσοι ήξερα εδώ γύρω είν' φαντάσματα πια.
Βγάλε μαντάτο πως επέστρεψα
Κι έχω κάνει το μίσος μου θηλιά...
Ήρθε το τέλος!
Ήρθε το τέλος!
Ήρθε το τέλος!
Κι αν σε ρωτήσουν ποιοι σου το'πανε πες τους:
Πρίγκιπες Μιας Χρήσης!
Πρίγκιπες Μιας Χρήσης!
Πρίγκιπες Μιας Χρήσης!
Πρίγκιπες Μιας Χρήσης!