Παράσταση τελευταία, πριν την αυλαία
Πριν τα τριάντα, πριν τη γραβάτα
Πριν απ' τη ζούλα, προτού το σύστημα διατάξει "Πούλα!"
Πριν το μεγάλωμα, πριν δω τα παιδικά όνειρα που 'χα κάνει παρανάλωμα
Ένα ξεσάλωμα στο καμίνι του κόσμου θέλει ο παλιός εαυτός μου...
Η τελευταία φορά που 'χα νιώσει πως ειμ' επικίνδυνος
Ήταν το Λύκειο
Έπνιγα μέσα μου ένα άγχος ανίκητο
Φόβους για το αύριο, σ' ένα τετράδιο
Πόσο μου λείπει το θάρρος, το πείσμα
Της εφηβικής φαντασίας το πρίσμα
Της αγωνίας μου η έμπνευση
Το πόσα λόγια θα πω σ' ένα μπητ
Μα κάθε παράσταση ειν' τόσο καλή, όσο η υπόκλιση
Κάθε βιβλίο είναι τόσο καλό, όσο η τελευταία γαμημένη του πρόταση
Κι εγώ θα υπογράψω με αίμα, στο τέρμα, την παραίτηση μου σε μένα
"Διαλύω τη μπάντα,
Αυτό είναι το τέλος και είναι για πάντα, δε θέλω το στέμμα!" θα πω
Κρατήστε το θρόνο και προσπαθήστε ως πρίγκιπα να με θυμόσαστε μόνο
Γιατί δεν είδα ποτέ μου τον εαυτό μου σα βασιλιά
Ο πρίγκιπας έχει κάτι να κυνηγά, μα όταν το πάρει δεν έχει πια
Κανένα λόγο να πολεμά κι απλά χαρίζεται στο χρόνο
Έτσι κι εγώ, άμα πετύχω, θα παραδεχτώ πως μεγαλώνω
Θα με συγχαρώ, που έκανα δημιουργικό μ' όλο τούτο τον πόνο και
Πίσω θ' αφήσω τραγούδια, για τους επόμενους
Γιατί ειν' αθάνατα, γιατί σ' αντίθεση με μένα
Εκείνα παραμένουν άφθαρτα...
Μα ως το τέλος θα παίζω στη διαπασών
Και θα μεθάω με όνειρα στη βεράντα
Τα παιδιά από τη μπάντα δε μεγάλωσαν ποτέ...
Τα παιδιά από τη μπάντα ζουν για πάντα!
Για τελευταία φορά
Είμαστε οι πρίγκιπες μιας χρήσης!
Το τέλος είναι κοντά
Κι αυτή ειν' η εκδίκηση της ποίησης!
Το πεπρωμένο μας, λένε
Φυγείν αδύνατο
Κι απόψε βράδυ χορεύουμε με τον κίνδυνο!
Για τελευταία φορά
Είμαστε οι πρίγκιπες μιας χρήσης!
Το τέλος είναι κοντά
Κι αυτή ειν' η εκδίκηση της ποίησης!
Το πεπρωμένο μας, λένε
Φυγείν αδύνατο...
Εκπέμπουμε από το Χάρτινο Βασίλειο!
Βρίσκομαι λίγο πριν τη ρουτίνα
Πριν περιμένω την πρώτη του μήνα για να πληρωθώ
Πριν λερωθώ στην Αθήνα, πριν η βιτρίνα με κάνει τρωτό
Λίγο πριν τη γραβάτα, πριν τα τριάντα με κάνουν αστό
Πριν το μικρό μου μυαλό μάθει κατά τύχη ότι δεν ήταν γραφτό
Πριν την ασπρόμαυρη όψη
Πριν κόψει τη νιότη το σύμπαν στα δυο
Πριν βιώσω την πτώση ως κάτι εκμαθητικό
Και χάσω το ρομαντισμό
Και πριν όσοι σε μένα πιστέψανε βγουν κερδισμένοι
Κι όσοι λατρέψανε τούτη την τέχνη
Με θάψουν στο νου τους σα κάτι παλιό
Και τ' όνειρο γίνει ρυτίδα ανοιγμένη
Θα δώσω τη μάχη κι ας ξέρω πως χάνω
Θα ψάχνω το λόγο και την αφορμή
Να γίνω το σχίσμα στη μάσκα τους πάνω
Που δείχνει τι κρύβεται κάτω απ' αυτή
Θα κάνω τα πάντα να ζήσω για πάντα
Μα άμα η καταραμένη μου μοίρα μου πει πως γερνώ
Θα το αποδεχτώ, ώστε να δείξω το δρόμο στα νιάτα
Διότι ακόμα και τότε θα ξέρω πως τώρα κάποιοι πιστέψαν σ' αυτό
Μπήκαν στο κάστρο σα ξένοι και φύγαν σα φίλοι με στέμμα βασιλικό
Ας μείνει στα χείλη μια γεύση γλυκιά,
Απ' το τελευταίο "αφέσου και χάσε!"
Που θα φωνάξουν πριν δώσουν τη μάχη τους τα
Αιώνια παιδιά
Μα ως το τέλος θα παίζω στη διαπασών
Και θα μεθάω με όνειρα στη βεράντα
Τα παιδιά από τη μπάντα δε μεγάλωσαν ποτέ...
Τα παιδιά από τη μπάντα ζουν για πάντα!
Για τελευταία φορά
Είμαστε οι πρίγκιπες μιας χρήσης!
Το τέλος είναι κοντά
Κι αυτή ειν' η εκδίκηση της ποίησης!
Το πεπρωμένο μας, λένε
Φυγείν αδύνατο
Κι απόψε βράδυ χορεύουμε με τον κίνδυνο!
Για τελευταία φορά
Είμαστε οι πρίγκιπες μιας χρήσης!
Το τέλος είναι κοντά
Κι αυτή ειν' η εκδίκηση της ποίησης!
Το πεπρωμένο μας, λένε
Φυγείν αδύνατο...
Εκπέμπουμε από το Χάρτινο Βασίλειο!