Πριν καταλάβω την απώλεια την έζησα
Πριν μάθω για τις άμυνες ενστικτωδώς τις έχτισα
Γεννήθηκα στο κέντρο της πόλης και εκεί μετέφραζα
Την απουσία ως απόρριψη επειδή έσφαλα
Γιατί ένα νήπιο το πόνο δεν αντιλαμβάνεται ήπιο
Και δεν αντιλαμβάνεται πολλά
Δεν ξέρει από σημάδια ή από δυσκολίες στις σχέσεις
Για αυτό ο μπαμπάς με βαλίτσες έξω από το σπίτι
Ίσως να του φανεί περίεργο
Και η μαμά μου κλαίει, μα όλα είναι εντάξει λέει
Απλά θα είμαστε τα δυο μας από 'δώ και στο εξής
Τα τέρατα που έχω μέσα μου ρωτάνε ποιος φταίει
Μου 'πε πάντα να αντιμετωπίζεις ποτέ μην αγνοείς
Γιατί σε φθείρουν, σε κάνουν να μισείς τον εαυτό σου
Και να απομακρύνεσαι από όσους λείπουν
Και αφού ο μπαμπάς δε μένει πια εδώ είναι λογικό
Αν προσέξεις να μην είσαι ποτέ πια απέναντί του όπως ήσουν
Και μου 'πανε "Δε φταις εσύ
Μην πιστέψεις ποτέ ότι φταις εσύ
Απλά κάποιες φορές τα φέρνει έτσι η ζωή
Ο μπαμπάς και η μαμά σ' αγαπάνε το ίδιο
Κι ας λείπει λίγο ο ένας, και ας μη μένουμε όλοι μαζί"
Και μου πάνε "Δε φταις εσύ
Μην πιστέψεις ποτέ ότι φταις εσύ
Απλά κάποιες φορές τα φέρνει έτσι η ζωή"
Και έμαθα να ζω με αυτό το βάρος
Γιατί ο παιδικός μου εγκέφαλος μάλλον ποτέ δε θα το αποδεχτεί
Και θα ήταν ψέματα αν σου πω πως την άκουσα
Θα ήταν ψέματα αν σου πω τα κατάφερα, μικρέ
Μεγάλωσα περίεργα και έμαθα να θάβω τους φόβους και όσα με τρώνε
Με ελπίδα πως δε θα με βρούνε ποτέ
Μα αυτό δε γίνεται!
Και έτσι έχτισα τοίχο με τον πατέρα μου
Άθελά μου, λες και αυτός ευθύνεται μικρέ
Λες και οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουνε ευτυχισμένοι και μαζί
Λες και ξέρουν τη σωστή επιλογή
Και όσο μεγάλωνα και όσο προσπαθούσα να μη γίνω αυτό που μίσησα
Να μην κάνω τα λάθη που κουβάλαγα
Και όσο μεγάλωνα, κάθε εμπειρία μου αποδείκνυε
Πως δε θα το γλίτωνα όσο και αν πάλευα
Μικρέ, να θυμάσαι πως ποτέ δε μεγαλώνουμε στ' αλήθεια
Και θα κάνουμε λάθη όπως κι εσύ
Και εδώ που είμαι τώρα θα βρεθείς
Γιατί ευτυχισμένο τέλος δεν υπάρχει, ούτε τέλειοι γονείς
Και απ' το να εθελοτυφλώ
Μέχρι το ότι δε γλιτώνουμε να αποδεχτώ
Δε γνωρίζω τι είναι χειρότερο
Και είναι ειρωνεία που δεν έχεις γεννηθεί
Και προβάρω από τώρα πώς θα σου πω για το αναπόφευκτο
Και από τον κόσμο μόνος φεύγεις πάντα
Τι αλλάζει αν μόνος είσαι εδώ
Και μου 'πανε "Δε φταις εσύ
Μην πιστέψεις ποτέ ότι φταις εσύ
Απλά κάποιες φορές τα φέρνει έτσι η ζωή
Ο μπαμπάς και η μαμά σ' αγαπάνε το ίδιο
Κι ας λείπει λίγο ο ένας, και ας μη μένουμε όλοι μαζί"
Και μου πάνε "Δε φταις εσύ
Μην πιστέψεις ποτέ ότι φταις εσύ
Απλά κάποιες φορές τα φέρνει έτσι η ζωή"
Και έμαθα να ζω με αυτό το βάρος
Γιατί ο παιδικός μου εγκέφαλος μάλλον ποτέ δε θα το αποδεχτεί