Βράδια σαν σήμερα που δε μπορώ να βρω μια γωνιά στο κρεβάτι
Που να με χωρά να με ησυχάσει πως αλήθεια δεν τρέχει κάτι
Τα νεύρα μου γίνονται δάκρυα τρέχουν βροχή από τα μάτια
Και αφου δεν παίρνεις από λόγια άκου αυτό το κομμάτι και.
Μπορεί απλά να τα παρά σκέφτομαι
Το κάνω συχνά και το ξέρουμε
Νιώθουμε γιατί το θέλουμε άρα γουστάρουμε το να υποφέρουμε
Τι θέλω ο μαλάκας και δένομαι
Σήμερα είσαι μακριά μου
Μόνο η σιωπή είναι κοντά μου και σου έχω πει τι σιχαίνομαι
Κι όσο εννοώ το σ'αγαπώ που σου λέω κάθε βράδυ
Περισσότερο ανησυχώ πως κάτι θα έρθει να σε πάρει
Τι είναι χειρότερο πες μου απ'το να πιστεύεις πως δεν έχεις μάθει
ούτε στο ελάχιστο τα άτομα που έχεις βαφτίσει από μόνος σου αγάπη
Δε νιώθω καλά
Όχι πως θα αλλάξουνε και πολλά
Το ξέρεις δεν είμαι καλός στο να κρύβομαι άρα θα στα πω ωμά
Δεν είμαι σαν όλους τους άλλους που
ξέρεις ή θέλεις τριγύρω σου εντάξει;
Κάθε σου λέξη και πράξη με πληγώνει όλο και πιο βαθιά
Βυθισμένος μέσα στην ανασφάλεια
Κι αν λίγο μαζί σου ξεχάστηκα
Νευριάζω όταν φέρεσαι άσχημα γιατί δεν είσαι έτσι στ'αλήθεια
Τι μια βλέπω εσένα την άλλη κάποια που να μάθω δε θέλω
Μη τολμήσεις να μπεις στο κεφάλι μου τώρα στ ορκίζομαι είναι μπουρδέλο
Έλα και πες μου τι γίνεται γιατί το κακό παρά γίνεται
Θέλω απλά να μου πεις το πως νιώθεις εσυ και όχι οι άλλοι τι είπανε
Θέλω απλά να είσαι ο εαυτός σου
Να είσαι αυτή που ερωτευτηκα
Και εγώ σου ειπα θα είμαι δικός σου, η πρώτη φορά που δεν έφυγα
Θυμάμαι την κάθε στιγμή
Τον πρώτο καφέ, το πρώτο φιλί
Την ψυχική μάχη που έδωσα με τον εαυτό είχα τρελαθεί
Θυμάμαι τη νύχτα στο mall την φράση που είπα μα εσυ δεν την άκουσες
Για το αύριο ανυπομονώ και το μέσα μου στο κλάμα πλάνταξε
Γιατί στο τουνελ που ήμουν επιτέλους βρέθηκε φως
Και ξέρεις πως ακριβώς να κρατάς για να
νιώθω ασφαλής και λίγο πιο πολυ τυχερός
Δεν ξέρω πως το καταφέρνεις αυτό
Μα δεν με πειράζει αρκεί να μην μου το στερήσει ποτέ ο καιρός
Μα ακόμα και τώρα πληγώνομαι
Τα βράδια αποδυναμώνομαι
Δεν έχω αντοχές για τα πάντα
Συγγνώμη αν απομονώνομαι
Δε θέλω να βλέπω, δεν θέλω να ακούω
Δε θέλω να ξέρω τι γίνεται
Κάθε λεπτό που περνά σ'αγαπώ περισσότερο τόσο διαλύομαι
Υπερβολικός απαισιόδοξος
Το κλάμα απόψε μονόδρομος
Τα χέρια μου έχουν πονέσει
Ο τοίχος μου απόψε κακόμοιρος
Η σκέψη μου φεύγει σε μέρη που μου είχανε πει κάποτε να Αποφευγω
Συγγνώμη θα πω με ένα βλέμμα κενό ενώ προσπαθώ να υπεκφεύγω
Τους τέσσερις τοίχους σιχάθηκα
Δεν με χωράνε πια ούτε για πλάκα
Θέλω να πάρω ένα φίλο να βγούμε για να ξεχαστώ απ'τα πάντα
Να πιούμε, να βρούμε φιλοσοφίες για το πως όλα είναι στο μυαλό μου
Και πως είμαι ο μόνος που εμποδίζω να φανεί το χαμόγελό μου