เด็กน้อยคนหนึ่งมีรอยยิ้ม มีชีวิตชีวา
แต่พอโตมาคิดว่าไม่มีชีวิตดีกว่า
เพราะมีรักทีใด ช้ำที่ใจ ฉันนี่ไง
หวังทีไร ก็พัง พังทุกครั้ง
บางทีแค่อยากจะปกปิด
บางความรู้สึกจนจิตตก
อยากมีความสุขก็หมดสิทธิ์
ทั้งที่ทุกคนมีสิทธิ์หมด
อยากเป็นคนปกติ
แต่ว่าข้างในวิตกจริต
ชีวิตแย่ๆก็ดกมาอีก
เคยคิดอย่างงั้นตอน16
เพราะคำพูดที่ทำให้ยิ่งเจ็บแม่งก็ยิ่งเจอ
เพราะว่าโลกมันต่างจากตอนเด็กๆที่คิดไว้โดยสิ้นเชิง
เคยพยายามจะหนีจากโลกแย่ๆแต่วนมาที่เดิม
ทำไมความคิดในหัวมันวิ่งและไม่เคยหยุดนิ่งเลย
อยากหนีไปให้ไกลแต่ไม่เคยไปพ้น
เคยคิดว่าแข็งแกร่งมากพอแต่ทำไมล้ม
ฉันมีปีศาจในร่างเลยไม่มีใครคบ
และตอนที่เหนื่อยที่สุดคงไม่มีอะไรซบ
เด็กน้อยคนหนึ่งมีรอยยิ้ม มีชีวิตชีวา
แต่พอโตมาคิดว่าไม่มีชีวิตดีกว่า
เพราะมีรักทีใด ช้ำที่ใจ ฉันนี่ไง
หวังทีไร ก็พัง พังทุกครั้ง
ฉันอยากจะตายและเอาทุกสิ่งมาวางไว้
ก็ทุกครั้งที่เกือบจะดีฉันก็รู้สึกอยู่ลางร้าย
สงสัยมาโดยตลอดว่ารักทุกคนเหมือนกันไหม
ทั้งที่หัวใจมนุษย์ทุกคนก็อยู่ทางซ้าย
เพราะว่าฉันในตอนเด็กใครๆก็ต่างบอกรัก
ไม่ว่าผู้ใหญ่จะคนไหนๆใครๆก็อยากกอดฉัน
แต่พอฉันเลือกเส้นทางทุกคนต่างเดินออกจากฉัน
กว่าทุกคนจะเชื่อใจคงมีทุกอย่างก่อนมั้ง
แต่ฉันก็รักพวกเขาอยู่ดีถึงมันจะไร้ค่า
สุดท้ายก็เพื่อนไม่กี่คนที่กูยังไว้หน้า
เขารักฉันจริงหรือเปล่าฉันสับสน
ทุกอย่างในหัวมันสะสม ที่คิดว่าหวานแต่กลับขม
ต่างจากที่คิดไว้มาก
เด็กน้อยคนหนึ่งมีรอยยิ้ม มีชีวิตชีวา
แต่พอโตมาคิดว่าไม่มีชีวิตดีกว่า
เพราะมีรักทีใด ช้ำที่ใจ ฉันนี่ไง
หวังทีไร ก็พัง พังทุกครั้ง