ฉันเหมือนหนังสือที่เธอไม่อ่าน
ถนนที่เธอไม่ผ่าน
ธนาคารที่เธอไม่ฝาก
แว่นตาที่เธอไม่ถ่าง
เหมือนกระถางที่เธอไม่เคยปลูก
ต้นไทรที่เธอไม่เคยขูด
น้ำหวานที่เธอไม่เคยดูด
น้ำหอมที่เธอไม่สูด
เหมือนเป็นพริก แต่เธอน่ะกินไม่เผ็ด
ถ้าเธอนั่งร้อยมาลัย ฉันเป็นดอกไม้ที่เธอไม่เด็ด
เหมือนของเล่นที่เธอนั้นหน่าย
เหมือนหมอนข้างที่เธอไม่ก่าย
เป็นกระสอบทรายที่เธอคิดว่าไม่เจ็บ
เป็นตั๋วรถเมล์ที่เธอไม่เก็บ
โอ้ว ฉันเหมือนเป็นลูกปิงปอง
ไม่เคยมีใครต้องการ
ตบไปตบมากระเด็นกระดอน
เหมือนละครที่มันน้ำเน่า
เหมือนเสื้อผ้าที่เธอว่าเก่า
เหมือนกับเกลื้อนที่เธอไม่เกา
ฉันเหมือนทุกสิ่งที่เธอไม่เอา
ถ้าวันนี้ไม่มีฉัน มันจะดีกว่าเดิมไหม
ตายคงไม่มีใครสน ลืมมันไปเถอะ
คนอย่างฉันน่ะมันไม่ค่อยสำคัญเท่าไร ไม่มีค่า
ลืมว่าเคยอยู่ตรงนี้ ลืมว่าดีสักแค่ไหน
ลืมเถอะไม่ต้องเก็บไว้ ลืมมันไปเถอะลืม
ให้ลบให้เลือน ให้ลางหายไปจากใจ
ไม่ค่อยสำคัญเท่าไร
♪
โย่ว ฉันเหมือนกับผักอยู่ข้างจาน
จ่าเฉยอยู่ข้างทาง
เหมือนโฆษณา Youtube ที่คนเค้าบอกว่าน่ารำคาญ
เหมือนมารมาดักปล้น
เหมือนคนในผับมาจับก้น
เหมือนคนจรจัดมาขอข้าว
เหมือนกับรองเท้าที่กัดส้น (เห้ยย่ะ)
ฉันเป็นทุกสิ่งในโลกที่ไม่สำคัญ
ถ้าเธอน่ะเป็นเครื่องบิน ฉันคงเป็นหมาที่เห่าทุกวัน
ถ้าหากมันเป็นอย่างนี้ก็อยู่ห่าง ๆ กันเลยละกัน
ถ้าเกิดว่าอยากให้เธอสนใจ ฉันคงไม่จ้างเธอวันละพัน
เหมือนเปิดมาเจอรายการเดินหน้าประเทศใคร
ถ้าฉันเป็นรัฐบาล เธอคงออกจากประเทศไป
เหมือนเธอจะใส่เกาะอก แต่ว่าฉันดันเป็นสายเสื้อใน
คงเหมือนกับพุด เดชอุดมที่คนชอบถามว่าทำเพื่อใคร
โอ้ว ฉันเหมือนเป็นลูกปิงปอง
ไม่เคยมีใครต้องการ
ตบไปตบมากระเด็นกระดอน
เหมือนละครที่มันน้ำเน่า
เหมือนเสื้อผ้าที่เธอว่าเก่า
เหมือนกับเกลื้อนที่เธอไม่เกา
ฉันเหมือนทุกสิ่งที่เธอไม่เอา
ถ้าวันนี้ไม่มีฉัน มันจะดีกว่าเดิมไหม
ตายคงไม่มีใครสน ลืมมันไปเถอะ
คนอย่างฉันน่ะมันไม่ค่อยสำคัญเท่าไร ไม่มีค่า
ลืมว่าเคยอยู่ตรงนี้ ลืมว่าดีสักแค่ไหน
ลืมเถอะไม่ต้องเก็บไว้ ลืมมันไปเถอะลืม
ให้ลบให้เลือน ให้ลางหายไปจากใจ
ไม่ค่อยสำคัญเท่าไร
ถ้าวันนี้ไม่มีฉัน มันจะดีกว่าเดิมไหม
ตายคงไม่มีใครสน ลืมมันไปเถอะ
คนอย่างฉันน่ะมันไม่ค่อยสำคัญเท่าไร ไม่มีค่า
ลืมว่าเคยอยู่ตรงนี้ ลืมว่าดีสักแค่ไหน
ลืมเถอะไม่ต้องเก็บไว้ ลืมมันไปเถอะลืม
ให้ลบให้เลือน ให้ลางหายไปจากใจ
ไม่ค่อยสำคัญเท่าไร