บางเวลาในชีวิต (กว่าที่เราจะเข้าใจ)
นานเท่าไหร่ที่เรา (เพิ่งรู้ตัวเอง)
เส้นทางที่เดิน มันผ่านมาไกล จนลืมว่าเมื่อไหร่
มองกลับไปในวันนั้น (ตอนที่เราเองนั้นยัง)
ทำอะไรด้วยความ (ยังเป็นเด็กน้อย)
ไม่กลัวแม้ฝนกระหน่ำ วิ่งเล่นกันก็สุขแล้ว
จะโดนฝนสาดเข้าใส่ (ไม่มีร่มสักคัน)
เปียกและปอนเท่าไร (เหมือนกับหนูหนีฝน)
วันที่เราเผชิญ ทางที่เราต้องไป
ฟ้าคงสว่างไปทั้งฟ้า
หากวันนี้โลกยังคงหมุน
เวลานั้นก็ยังต้องเดินต่อไป
และความฝันที่เรายังคงไล่ตาม
ต้องแลกด้วยเหงื่ออีกสักเท่าไหร่
ต่อให้เราได้ขึ้นไปอยู่บนนั้น
เนินแห่งฝันและมองไปยังเส้นชัย
อีกกี่เนินที่เราต้องข้าม ไกลอีกสักเท่าไร
ใจมันสั่งว่าต้องวิ่งไป ถึงวันที่รอคอย
แสงบาง ๆ ที่ขอบฟ้า (ก่อนตะวันจะลับไป)
เมืองก็เริ่มมืดครึ้ม (เมฆคล้อยลอยต่ำ)
อาจทำให้เรา ค่อยๆลืมไป อะไรที่ต้องการ
เก็บเรื่องราวที่ยังค้าง (ทุกๆอย่างที่ฉันมี)
สิ่งต่าง ๆ แค่โยน (ไปวันพรุ่งนี้)
เพราะคืนนี้แสงดวงดาว เรียกร้องเราอยู่บนฟ้า
อาจจะเหนื่อยเหลือเกิน (เกินที่จะก้าวเดิน)
ล้มไปสักเท่าไหร่ (ยืนขึ้นใหม่ทุกครั้ง)
ทางที่เราจะไป ยังไม่เคยถอดใจ
มันคือทาง ที่เลือกไว้
แค่วันนี้มั่นใจในฝัน
ว่าตรงนั้นคือทางที่เราต้องไป
ในเมื่อแผนที่มันอยู่ในหัวใจ
ไม่ได้พลาดไปยังคงเหมือนเดิม
แค่วันนี้เชื่อมั่นตัวเองเอาไว้
ออกไปลองกันเลยให้มันรู้ไป
มันก็คือความเป็นไปได้ ทฤษฎีง่าย ๆ
เพียงแค่เรายังคงวิ่งไป ฝันไม่ไกลเกินจริง
ตราบชีวิตนั้นของเรายังคงต้องหมุนกันต่อไป
ออกไปทำ (ออกไปทำ) อย่างที่ใจ (อย่างที่ใจ)
แค่ไปทีละก้าว จนถึงวันของเรา
หากวันนี้โลกยังคงหมุน
เวลานั้น ก็ยังต้องเดินต่อไป
และความฝันที่เรายังคงไล่ตาม
ต้องแลกด้วยเหงื่ออีกสักเท่าไหร่
ต่อให้เราได้ขึ้นไปอยู่บนนั้น
เนินแห่งฝันและมองไปยังเส้นชัย
อีกกี่เนินที่เราต้องข้าม ไกลอีกสักเท่าไร
ใจมันสั่งว่าต้องวิ่งไป
ไม่ว่าเจอกับอุปสรรคแค่ไหน
ขอแค่ใจไม่แพ้