Father Sound
خودمونیم، غریبه که اینجا نیست
تمام این سال ها تو یادم دادی که
چه جوری ایمان داشته باشم و
اونو به بقیه بدم
تو بهم یاد دادی
چه جوری قدرتمند باشم و
هزار بار خوردم زمین پاشم
ولی یه سوال
چرا این کارا رو می کنی؟
چرا ساکتی، ها؟
چرا با ما این کارو می کنی؟
این روزا خیلی غیر منتظره ام
آروم تو ذهن مضطربم
محکمم که وایسادم و
مشت می زنم، قفلمو پشت سرِ هم
خوارشو گاییدم
هرچی دوست داشتی شد غدقن
اگه محو طوفانی
هرچی نور خواستی
پشت سر من بیا
سختشو رفتم، مطمئنم
فرکانساتو تغییر میدم
به هرکی دوست داری زنجیر می بندن
ولی وحشی می کنن، وقتی سمی
به هر نحوی نزدیک میشن
رو اون اهلی هم شمشیر می بندم
که هر روز منو غمگین می کرد
برا همینه تو آیینه قدی
یه مرد بی رحم و درویش دیدم
می گفت هلت میدم تو میدون
هیجان بُرد و قهرمانی روبه روته امروز
پر فلشه تو چشمِ تو محبوبیت اضافه میشه باهاش
پُره عرق بدن تو میره روبه روش
میری روی پل، به گوشی قفل
انرژیه بُرد به تو میده شوک
ترکیده مخ ولی راه مونده
خاموش نمی کنیمش که آسون شه نه
به بیرون نمیتابم
توی جاده ی بی ماه
بذار به ایمانم
که بی صدات نمی تازم
نگاهم که می نداختی
بی تاب ادامه می دادم
وقتی آسمونِ دل تیره تاره
باهات ستاره می سازم
تو رو تو ماه نمی شناسن
خودمو تو چاه نمی ندازم
دستت رو شونه هامه تا تهش
با عطرت روزگارو ساختم
از صفر تا خونه های آخر
نقشه ی کوسه ها به باد رفت
از وقتی کودتا به پا کردی
تو قلبم باز ادامه دادم
کافر به کیش خود پندارد
همین قدر بگو بعد بسپار حرف
اگه نمی مونم چون ارزش دارم
ولی اگه موندم بوده قلبت با من
کل دایره رو ابری گشتم
رو نخ راه رفتم تا ابریشم شم
هر کی بد می کرد، صبر می کردم
خدا می بخشید، منم می بخشم
بدنم ساکت
رقص سایه ش رو کاغذ باطله
داره منو تحریک می کنه که
یه جهنم امشب روی کاغذ باشه
به رویا باور داشتم
اما دنیا رو آب برداشته
کجا بریم وقتی سرنوشت
دست کمان گیر آذر ماهه
وقتی که روح ما در حال سقوطه
نمی خواد از خوابم پاشه
خشت رو خشت
تو هر دشتی گذاشتیم و
عصری گذاشتیم پُر از آهن پاره
اونی که چشماش از همه مون
بهتر می بینه یه کور مادرزاده
منجی همونه که هر دفعه پاش
روی زمین بوده شاهرگ داده
حقیقت دنیا رو بهتر می کنه
داره مُردت واسه زندت می دوئه
مردم سال هاست قربانی شدن
این ملت تو کون اون ملت می کنه
عطشش تشنه ش می کنه و
محو سرابا و عشقم می کنه
برا چیزایی که با یه چشم به هم زدن
از دست میده کشور می خوره
خدایانی که واقعی نیستن و
ملاهایی که ظالم و دیون
گمراهایی که فاسد و گیجن و
اطمینان دارن خالقو دیدن
این بار شدیم از تو عوض
اونا که خون دادن هم خونمن
هر روز تو پیاده رو
یکی شبیه شون رد میشه از اونورم
از همیشه مجنون ترم
قلم برداشتم، افسون نشم
اول به خودم دستور بدم که
بلند شم ترسو فرمون ندم
حتی اگه شده گردون فلج
از دیوا پُر شده هفتون سرم
چشم برنمی داریم از روی هدف
با اینکه انبوه درد روی هم هست
به بیرون نمیتابم
توی جاده ی بی ماه
بذار به ایمانم
که بی صدات نمی تازم
نگاهم که می نداختی
بی تاب ادامه می دادم
وقتی آسمونِ دل تیره تاره
باهات ستاره می سازم
تو رو تو ماه نمی شناسن
خودمو تو چاه نمی ندازم
دستت رو شونه هامه تا تهش
با عطرت روزگارو ساختم
از صفر تا خونه های آخر
نقشه ی کوسه ها به باد رفت
از وقتی کودتا به پا کردی
تو قلبم باز ادامه دادم