من اگر ز جهان به تو رو نکنم چه کنم دل اسیر تو سلسله مو نکنم چه کنم تو بیا مگر این دوروزه را غنیمت شمریم غم کهنه در این بهار را به صبا سپریم سخنت گوهری شده بر صدف دل من گوهر تو شکسته شود دل من نشکن بنشین مبادا به گاه ... ز برم بروی ز گلوی مینای نی خوشا سخنی شنوی نروم دیگر سوی باغ و چمن چو کنار منی تو بهار منی که به دامت گر اسیرم ز غم و زارم ندهم هرگز به همه دنیا گل روی تو را سر موی تو را به کفم ده سر زلفت چه خوش افتاده ز صفای توام به غزل خوانی به ترانه کنم شکر افشانی به نوای خوشم اکنون دل اگر دادی ز نوای بد دوران دگر آزادی