Það eru klukkur Upp á veggjum Sem aldrei ganga Munu til baka Það eru tankar út með ströndum Sem frusu fastir Við þennan klaka Og það er skrýtið Til þess að hugsa Að það var þessi Sami heimur Þetta sama rúm þetta rými Sem við áttum Aldrei saman Fyrir þyrnigerðið Það stoðar lítt að steyta Sinn hnefa En komast ekkert áfram Með ekkert að gefa Meðan á bakvið hverja hurð Er ný minning þú situr bara fastur Ert andsetinn af efa Maður getur ekki bara sagt "Það er allt í lagi þó minn innri maður sé vofa!" Og það er einum of ódýrt Að geta bara verið gæji Rétt á meðan aðal spaðarnir sofa En kannski er eitthvað nýtt Upphaf í boði Ef ég kemst mína leið Gegnum þyrnigerðið Nú vekur mig nýr dagur Sem upprisinn er úr rökkrinu Svo fagur Ég hugsa mér til hreyfings Losa um fjötrana þakka lífsbókinni Lexíuna Ég brýst í gegnum gerðið Sem rífur hold mitt það skiptir mig engu því skipið bíður. Ég reisi upp mastrið Með dúnhvítum seglum ég sigli út á hafið Og rokið það blæs mína leið. Og við hittumst handan við hafið þar sem heimurinn beið Við þyrnigerðið