Eri ikki kendur fyri at vísa kenslur, men gravi djúpt niður í beatið
Blaði í gjøgnum síður av mær sjálvum, sum eg aldrin havi lisið
Alt hevur verið upp og niður, men alt er frammanfyri
Tað einasta eg eri bittur inn á er,
Hví eg ikki havi givið mær tíð til familju
Havi sæð lívið gjøgnum ein fløskubotn og sigldi bara avstað
Nú sendi eg eini boð via fløskupost og biði niðri á knæ
Um fyrigeving og takk í senn
Einki tár á kjálkanum, come on, vit eru vaksnir menn
Men fyrst fremst
Takk og lov fyri mína betru helvt, ið gav mær dótrinia og ró
Fyri homies, fyri sveitta, fyri tár og fyri blóð
Fyri í dag og fyri tá
Fyri góð minnir, fyri alt
Fyri tað, vit gjørdu í gjár og fyri tað, sum kemur næst
So hevði eg bara havt tíðina á mínari síðu
So leingi sum eg vildi
So leingi sólin skínur og mánin lýsir myrkrið
Vil bara vísa, hetta er meir enn rapp
Mítt eitt, mítt alt
So leingi eg livi, so takk fyri nú
Vit hava ongantíð skund, at hyggja aftur um bak
At síggja hvar, ið eg kom, higartil
Um eg í grøvini liggi, smílist eg enn
Tey minnið, eru mítt eitt, mítt alt
Ótrúligt hvussu tíðin er enn í sama standi
Og hvussu mann brádliga missur tamarhaldið
Tú veitst ikki, hvat tú hevur, fyrr enn tú missir tað,
Og alt tað viktiga er sjónligari, um tú far eina pausu
Eg spoli aftur í tímaglasið fyri at síggja klárt
Tók eg fyri givið ella gav eg frá mær, og smílti eg nokk?
Eingin løn er sum minniríkið frá dag eitt, avgreitt
Eitt úrslit av ferðini er tað eg eri,
So eg takki fyri heimið, har kærleikin altíð livir
Takki fyri, at mín familja var loysnin til allar krisur
Takki fyri míni kæru, einki er sum góðir vinir
Og takki fyri at mín hetja bleiv mamman til mín synir,
Um eg eri horvin í morgin, er hendan røddin mítt lív
Ikki syrgja mína vegna, lyft høvdið tađ er fínt
Eg veit tað ljóđar eitt sindur løgið, men satt kemur út
Tí um eg ikki nái at siga tað áđrenn, er hetta takk fyri nú!
Vit hava ongantíð skund, at hyggja aftur um bak
At síggja hvar, ið eg kom, higartil
Um eg í grøvini liggi, smílist eg enn
Tey minnið, eru mítt eitt, mítt alt
Vit hava ongantíð skund, at hyggja aftur um bak
At síggja hvar, ið eg kom, higartil
Um eg í grøvini liggi, smílist eg enn
Tey minnið, eru mítt eitt, mítt alt