یه شب بالاخره شروع میشه که صبحش
انتظارو از نگاهِ آدما گرفتن
سرمایمون آرایشِ درونِ توو دستات
من نه این تیکه گوشت من همین ایمانِ توو دل تنگ
تو باقی اندازه ی رسالتی که داری
دنبالِ من نگرد اگه هنوز توو دلت جا نی
یه جایی دارم میدونم تو دو بار اومدی قبلاً
توو همون عصری که آینه ها گریه نمیکردن
ما هر چیزی که میدونیم یه سقوطه یه نقطه
هر چی نمیدونیم یه اقیانوس پُر از حفره
پس بنا به این جمله بخند به باد آورده
این زندگی یه طوفانه ، نگو کی گفته
طنابِ دار گفته ، طلای مال گفته
حرص و طمع میگن دلِ بی قرار گرفته
مجنونِ یار گفته ، به خودِ نگار گفته
ما قرارِ معلقی اینو اتفاق گفته
توو هر ثانیه ای که میره تو نمیای
ولی واسه آدمایی که حالشون بده ظهور میکنی
یه عده مثلِ من دارن میمیرن بارها
که توله های نخاله ی تو خروج بکنن
هر کالبد فقط یه قالب برای یه روحه
پس اگه فکر میکنی همیشه یکی توو وجودته
این یه توهم از یه ذهن گنهکاره
طبیعت یه درمانِ قطعی فقط به شرطِ حضورته
ما الآن مُردیم زیرِ خاکیم
ما پشتِ ابرا پیشِ خورشیدِ نازیم
ما مُردیم که تو راحت زندگی کنی جانی
یه روز خودِ واقعیتو ببینیم به جایی
ما الآن مُردیم وقتی توو چشمات اشکن
توو دنیایی که فرقی نیست بین اشک و لبخند
دقیقاً مثِ نزدیکی درد به لذت
قصه ی ما رو توو بهشت تو از سَر نوشتن
من قانوناتونو دو پا دغدغه هاتونو
مرکبِ زیرِ پاتونو ، حتی مقصدِ راهتونو
دولا راست شدنتون جلو اراباباتونو
چارقدِ خاتونو ، ارثِ توتان خامونو
از تله های میسیپ ، تا خونه های رو کارون و
اونجا که شاخِ گاو بود و نقطه های طلایی ازتک
از هِد زدن رو کابالا کلِ خرافه هاتونو
فقط یه قانونه نفری چند مترِ مربع
ببخشید اگه حرفام واستون مشمئز کنندست
من توو نظم فاعل و مفعول فقط یه کننده ام
صداتونو نمیشنوم داد بزنید بلند تر
فرشته شیطان آخرت فقیر مرفه
من یه مومن کافرِ با ایمان ولی مردد
میدونم ذهنِ عوام کند ولی خنجرش برندست
صداتونو نمیشنوم داد بزنید بلند تر
توو باتلاقِ ساخته ی اذهانِ بهترِ کل
غرق ، اینا وجودِ ما رو کشتن
چند تا پا نیازه واسه تشکیلِ دولت
که نمادش از ققنوسه قانونش مترِ مربع
یه شب بالاخره شروع میشه که صبحش
انتظارو از نگاهِ آدما گرفتن
جانی آگاهی تقطه تبدیل شده به یه حفره
تا دریا شدن یه صدا توو همین دو متری خفته
پس من الآن مُردم زیرِ خاکم
من پشتِ ابرام پیشِ خورشیدِ نازم
من مُردم که تو راحت زندگی کنی جانی
یه روز خودِ واقعیتو ببینم به جایی
من الآن مُردم وقتی توو چشمات اشکن
توو دنیایی که فرقی نیست بین اشک و لبخند
دقیقاً مثلِ نزدیکی درد به لذت
قصه ی من رو توو بهشت تو از سَر نوشتن