Hún kom eins og draumur, Konan með sjalið, Og hlustaði í kyrrðinni á kvöldbylgjuhjalið. Hún brosti með sjalið Um brjóstin vafið... En eg var blærinn Sem barst um hafið. Eg var blærinn Sem bærði sjalið, Og veit, hvað bak við það Brennur falið. Eg var blærinn Sem barst yfir eyna, Og faðmaði að mér Feneyjameyna. Og nú er hún horfin... En nóttin er fögur Og segir hjartanu Helgisögur. Og enn syngur blærinn Og bylgjuhjalið Um hvítasta brjóstið Og svartasta sjalið. Og nú er hún horfin... En nóttin er fögur Og segir hjartanu Helgisögur. Og enn syngur blærinn Og bylgjuhjalið Um hvítasta brjóstið Og svartasta sjalið. Ljóð: Davíð Stefánsson