Kan du hugse Moromann? Spelte gitar med schwung. Fortalde skrønu og sang. Sjekka jentu på sekund. Moromann vekte sole. Var gledens lokomotiv. Te han møtte Melankolie. Lyset i hass liv. Ho ville alder le. Te slutt sa Moromann: Eg orka ikkje ein dag te Her i ørkenland. Ser du ikkje at du driv Meg mot eit svart høl. Om du ikkje bli litt positiv Kan eg bli melankolsk sjøl. Ingenting er verre Enn å bli som han. Alle berre ler tå Og syns synd på. Ein melankolsk moromann. Ho prata om livets gåte. At alt bli burte te slutt. Han klarde ikkje lenger få te å more seg i eit menutt. Moromann gjekk over bord. Ingenting var lenger som før. Sorg og død på vår jord Har gjort han melankolsk sjøl. Ingenting er verre Enn å bli som han. Alle berre ler tå Og syns synd på. Ein melankolsk moromann. No ligg ho på armen. No heldt dei seg heime. Heller melankolsk i sammen Enn morosam åleine.