Naboforhålde mellom Nicolai å Halvar, blei aldri heilt de samma igjen
Itte at honen t Nico kom øve på feil sia av gjerde,
Halvar va'kje seine me å finna fram geveret, å de smalt
Så de jomde i heile dalen
Å Randi slapp grydne i kjykkengolve å skreig "Diu e gale"
Nicolai, han trampe yust så ein hest når han gjenge, men sjøl om han trampe så ein hest så e han stae så et esel
Der han gjenge att å fram i stuo
For å holda på varmen å for å spaara på ve'en
For når de e vintar diu då gjelde de å ha høgaste stabeln m ved
Så Nicolai han arbeie seg varme i frå måro te kveld
Si kjokke varmedress å skjinnhua
Å Halvar han he vedkløyvar bagpå traktoren.
"Vedkløyvar, phøh!" seie Nicolai her briuges håndemagt. Her bruges håndemagt, de he mi alltid gjort
Men i traktoren he Nicolai ligganse ein kikkert, så han fylle med på Halvar sin stabel me ved
Å lige slettes ikkje de syne, for diu veit den stabelen e mye større en den han sjøl he
Men Nicolai ekje domme, så de he han tenkt å gjør noge me
Han veit kå ti Halvar gjenge å legge seg, å kå ti han sløkke lyse
Han he fiksa opp den gamla trillebåro, malt ho fin å pompt opp hijule
Nå stenne ho klar t kamp, bårti vedsijule
Så ein torsdag itte at Halvar he sløkt lyse, å toge kveld, då rykke Nicolai iud, bevepna me håndemagt å ei restaurerte trillebår
Han gjenge te angrep på stabelen te Halvar, å fylle trillebåro gong itte gong, å heima ligge Randi på et iskaldt soveromm å liure på kå mannen helle på me, for diu veid han seieikje noge, nei han seie ikkje noge.
Å då Halvar oppdage at noge at av ve'en he forsvonne, då flyge han i flint
"Diu røre ikkje ein kobbe te!" skjelle han på kåno. Nå tege eg sago åsså gjenge eg oppi skogen, å diu får bare sjå te å vera me