Sópla-y el vientu na cara, tastia l'arume qu'aporta col Nordés, Pente los deos apierta con ciñu una semeya que daquién-yos sacara. Ella nun escaez, anque pasaren casi 80 años, Les alcordances, la vida, Los suaños y los repulgos que'l tiempu marcaba. Adulces pasa la vida, pruye'l recuerdu de quien yá nun va tar, En cada arruga amuesa'l reflexu D'un puñu n'alto que diz: Nun pasarán. Son batalles qu'anguaño nun hai que dexar escaecer, Plantaron cara, semaron la tierra, Fueron la chispa que ta por prender. Escribe a sangre nun papel, Cuentos de llucha y de vencer, De fame, llamuerga, el golor de la guerra. Zarra los güeyos al suañar, Un mundu nuevu a dibuxar, Siguiendo la buelga de los que ficieron camín. Nun hai fosa qu'entierre la memoria de los que vivieron rebeldes, Que nun hai rexes qu'enzarren la Rabia, nin utopía qu'esborre una bala. Percuerren les fasteres les cadarmes de tantos homes y muyeres Qu'inda nun muerren, nun los son a matar, De lluchadores tán enllenes les cunetes.