Se logras falar cos meus corvos Dilles que os meus furacáns sen superviventes me fan tremer Pídelles perdón por ter negado o seu baleiro Pra perderme no vanta que baila en min Saca medio tronco con rencor e lume Atrae cara a ti as súas miradas de acibeche E concédelles a miña carta de amor Devólveme os corvos Que me envolven con plumas de cada un Que me fan esquecer as ganas de flotar Que o bater das súas negras ás Sexan as únicas tormentas que hei sentir E que o meu mar menor calmo Sexa o seu momento de durmir Que volvan aqueles Que un día pensaron na miña maldade Cuxas fábulas eu cría pesadelos Atopei o vento sen o filtro do seu chirrido E perdinme no caos dun vendaval