Atopeime nun claro alimentando as miñas teimas
De que na sombra dos arboriños
Se esconderan mouras e bestas
Levantei o meu corpiño como puiden
Coa maior présa
Mais as bágoas daquelas meigas
Xa tocaban as miñas pernas
E sentín a vibra verde
De cores celestes meterse en min
O laranxa do outono comeume por dentro
E xa non quixen fuxir
Convertinme en parte daquel bosque
Dos seus seres do seu olor
E o meu camiño a ti veuse interrompido polo verdadeiro amor
Camiñar camiñei
No camiño o que quería atopei
O que era de verdade, a vida, os demos
Na noite que non te quería xa
Camiñar camiñei
O meu camiño na vida parei
Naquel bosque amor de verdade
E sons de saudade na suas brañas atopei
Sorprendinme cando o corvo
Sabias palabras cantou
O que tiña que facer só era eu ser
Nutríndome do meu arredor
E non me deixabas ser
Os meus olliños tapabas con mel
Mais agora son e son sen ti
Mentras volves facer o camiño que borrei
Pra non terte aquí máis
Pra non chegar alí máis
Pra que non me cegues cun mundo
Que te inventas e dis que non hai máis
Pra non verte abordar máis
O mundo de mentira que fas
Que lle ensinas a outras persoas
Mentres bailan os demáis
Camiñar camiñei
No camiño o que quería atopei
O que era de verdade, a vida, os demos
Na noite que non te quería xa
Camiñar camiñei
O meu camiño na vida parei
Naquel bosque amor de verdade
E sons de saudade na suas brañas atopei