Alle mensenkinderen denken tussenbeide
Met een beetje sentiment aan vroegertijden
Toen je moeder je vertelde over dwergen
Of het sprookje van de Bibelebonse Bergen
Toen je bang was van het donker in de kelder
Tot vermaak van ome Janus uit Den Helder
Toen je elke avond netjes in het midden
Van de kamer je gebedje zat te bidden
Wat zou je nou niet willen geven
Voor zo'n ogenblik van toen
Maar in de leerschool van het leven
Kun je niks, nee niks meer overdoen
En ik zal het van m'n leven niet vergeten
Dat we nooit 's mochten smakken onder 't eten
Dat we netjes moesten praten met twee woorden
En geen dingen mochten zeggen die niet hoorden
Sinterklaas die alle jaren over 't dak reed
En voor iedereen iets lekkers in een pak deed
Ik weet ook nog dat ik een hekel had aan schelvis
En als het kermis was dan zei ik: "Nou is 't kermis, hè pa"
Wat zou ik nou niet willen geven
Voor zo'n vaderlijk sermoen
Maar in de leerschool van het het leven
Kun je niks, nee niks meer overdoen
Denk 's even aan de school die je bezocht hebt
Aan de guitenstreken die je daar gewrocht hebt
Meestal kende je geen dinges van je lessen
Doodgewoon omdat je weer had zitten klessen
En je schreef soms van 'we kennen' en 'we zallen'
En je smokkelde soms danig met getallen
Dan zei meester dat je zoiets nooit meer doen mocht
Wat verschrikkelijk gezellig was het toen toch
Wat zou je nou niet willen geven
Voor je eerste voetbalschoen
Maar in de leerschool van het leven
Kun je niks, nee niks meer overdoen
Weet je ook nog hoe je enkele jaren later
Met je meisje liep te wandelen langs het water
Het moment waarop je haar de eerste kus gaf
Ook al ging een kus je toen nog niet zo knus af
En al bent u nu mischien al jaren ouders
En al drukken zware zorgen op uw schouders
Ik wiI wedden, zonder u te willen krenken
Af en toe zult u beslist nog wel 's denken
Wat zou ik nou niet willen geven
Voor zo'n allereerste zoen
Maar in de leerschool van het leven
Mag je niks, nee niks meer overdoen