Και κοιταζόμασταν στα μάτια και δε μίλαγα
Κι εκείνη αργά-αργά μου μάθαινε τα πρώτα βήματα
Εκεί χορεύαν οι ψυχές, όχι τα πόδια μας
Κι έτσι μιλούσαμε δίχως κανείς ν' ακούει τα λόγια μας
Κι ήρθαν χειμώνες που χορέψαμε στα χιόνια τους
Και καλοκαίρια που μας έκαψε το χώμα τους
Κι αυτήν αγάπησα δεσμώτης στον ρυθμό της
Χαράμισα μια ζωή χορεύοντας το τανγκό της
Αυτή με διάλεξε, με τράβηξε στο μέρος της
Κι εκ τότε ο καβαλιέρος της ήμουν σ' όλα τα βήματα
Κάθε αμαρτία χορογραφία μαζί την κάναμε
Σε μια ιστορία που σημασία δεν είχε αν χάναμε
Πάνω από πράσινα τραπέζια χοροί
Εκεί που ένα σου βήμα λάθος κανείς δε στο συγχωρεί
Δίπλα από σκόνες, από πόρνες, από αλκοόλ και καπνούς
Εκεί που μέρα επόμενη δε θα έρθει για τους μισούς
Να ξέρεις χορέψαμε με καταιγίδες σε νύχτες λευκές
Κι εκείνη πιστά σήμερα, εκεί που ήταν θάλασσα χθες
Και μας χαζεύανε οι τύψεις κι οι ενοχές
Και χειροκρόταγαν τα λάθη μας μαζί με κάτι αγάπες παλιές
Κι αυτοκτονούσαμε τα βράδια αγκαλιά
Και κάθε μέρα ξυπνούσαμε ζωντανοί χωριστά
Και συναντιόμασταν μεσάνυχτα σε μέρη γνωστά
Κι ήταν πανέμορφα τα πάντα μα δεν ήταν σωστά
Και κοιταζόμασταν στα μάτια και δε μίλαγα
Κι εκείνη αργά-αργά μου μάθαινε τα πρώτα βήματα
Εκεί χορεύαν οι ψυχές όχι τα πόδια μας
Κι έτσι μιλούσαμε δίχως κανείς ν' ακούει τα λόγια μας
Κι ήρθαν χειμώνες που χορέψαμε στα χιόνια τους
Και καλοκαίρια που μας έκαψε το χώμα τους
Κι αυτήν αγάπησα δεσμώτης στον ρυθμό της
Χαράμισα μια ζωή χορεύοντας το τανγκό της
Τα χέρια της απ' το λαιμό μου περασμένα γύρω
Τόσο σφιχτά που δε μπορούσα να φύγω
Βαριές ανάσες κι η καρδιά μου να χτυπά δυνατά
Κι όσο τα χρόνια περνούσαν τα πόδια μου πιο βαριά στο χώμα
Είχα απ' το σπίτι χαθεί, φίλοι με ξέχασαν
Κανείς δεν ήταν πια εκεί όταν τα φώτα μου έσβησαν
Ένας χορός που μου 'χε τσακίσει πλέον τα γόνατα
Ένας διάβολος μέσα μου που μου 'χε σβήσει τα όνειρα
Κι είπα θα φύγω να πάω να κρυφτώ σ' ένα σπίτι
Στο πιο ψηλό βουνό να μη με ψάξει κανείς να με βρει
Απ' όλους κι όλα να χαθώ, να ξεχάσω, να ξεχαστώ
Μα πάνω απ' όλα να ξεφύγω για πάντα απ' αυτή
Και 1000 μέρες μετρούσα μέχρι το σήμερα
Και 1000 νύχτες πέρασαν χωρίς να νιώσω τίποτα
Η πόρτα μου κλειστή ερμητικά και δεν απάνταγα
Κι όποιος χτυπούσε απ' έξω εγώ έκανα πως δεν άκουγα
Κι έσβηνα κι έγραφα τον πόνο μου σε γράμματα
Κι άκουσα η πόρτα να χτυπά ξανά μες τα χαράματα
Και ήταν η ανάγκη μου σε κάποιον να μιλήσω
Και ήταν η πρώτη φορά που δε φοβήθηκα ν' ανοίξω
Και κοιταζόμαστε στα μάτια πια και δε μιλώ
Και σου 'χω αφήσει την ψυχή μου για ένα ακόμη χορό