I'll keep it true
All the love I have I'll give to you
We'll touch the sky
I'll wipe away those tears from your eyes
Είναι φίλοι που ξέρω με σκέφτονται
είναι αδέρφια που φύγαν νωρίς μα τα βράδια συχνά
με επισκέπτονται μου λένε τα νέα τους από 'κει πάνω
Μια σελίδα λευκή σε καθένα τετράδιο που γράφω στο τέλος αφήνω κενή
να γραφτεί το κομμάτι που χρώσταγα όταν
η νύχτα θα 'ρθει που από δω θα την κάνω.
Από πόλη μικρή ξεκινήσαμε από τόσο μικροί τ' αγαπήσαμε
απ' το πίσω θρανίο στο διάζωμα το
πίσω ό,τι απέναντι μας στάθηκε το ρίξαμε.
Απ' την πρώτη γραμμή,
απ' την πρώτη στιγμή απ τα πρώτα μας κομμάτια στην κατάληψη
ήταν όλοι εκεί η διαδρομή μας γνωστή
Σπάρτη – Αθήνα να τα πω στην ηχογράφηση
Τα παιδιά που δεν τα σήκωνε ο τόπος
τα παιδιά που δεν τα χώραγε ο κόσμος
τα παιδιά που σου 'παν κάποτε είναι τζόγος
τα πάντα και τα φράγκα τους τα παίξανε αναλόγως
Από δρόμους, πλατείες, καζίνο τη θύρα, τη γύρα, στο τμήμα εμπειρίες
βραδιές, συναυλίες, τρεξίματα,
μπάτσοι, δεσίματα σαν να γυρνάμε ταινίες
Οι σελίδες γεμάτες μ ατάκες, στο τετράδιο οι ρίμες σαν νάρκες.
Κάθε βράδυ για πόκα στη λέσχη και πίσω να κάνουμε στίβες τις μάρκες.
Όταν όλοι ζητάγαν Ιθάκες μεσοπέλαγα βούλιαζα βάρκες
είχα βρει Θερμοπύλες και φύλαγα μνήμες να μείνουν μακριά από Εφιάλτες
Γιατί δεν θα τανε οι λύπες μου και οι χαρές ίδιες δίχως εσάς
γιατί στον κόσμο αυτό που πατώ διάλεξα να αγαπώ δέκα ανθρώπους
γιατί ακόμα και αν τη μουσική μου ακούσαν χιλιάδες
πάντα περήφανοι θα 'θελα να 'ναι για μένα εκείνοι οι δέκα μαλάκες
Γιατί πρωτού ανεβώ στη σκηνή πάντα κοίταζα πίσω
και όταν δεν ήταν εκεί, η ψυχή μισή μου και δεν ήθελα καν να το ζήσω.
Γιατί είτε ήταν στη μέση σκατά είτε ήταν διαμάντια,
τα μοιραστήκαμε εξίσου και αυτό να θυμάσαι θα μείνει για πάντα
Κι αν μπορούσα το χρόνο να γύρναγα με ρωτάς απ' αυτά το τι θα άλλαζα
Δεν θα άλλαζα τίποτα εσένα θα κράταγα πάλι τα φράγκα θα χάριζα.
Αφού ξέρεις τι παίζει, παίρνουμε αμπάριζα όποιον καθίσει στη μέση,
εσύ ξέρεις τι γίνεται βγαίνει μαχαίρι
και κόβει τον κόμπο αυτόν που δεν λύνεται
Τα 50 πως γίνανε 1000 και τα 1000 πώς γίναν χιλιάρικα
Ή σουίτα ή παγκάκι Αθήνα – Λουτράκι εκεί κάπου στο ενδιάμεσο χάθηκα.
Με λεφτά δανεικά δύο βράδια μετά μια
λάθος μπιλιά μια μπλόφα που πήγε στραβά
δεν πιστεύω στην τύχη απλά δεν μ' αγγίζουν τα μηδενικά πια
Και από ανέμους μου πάλι θα μάζευα
στους διαβόλους τα πάντα θα σκόρπαγα
μεσοπέλαγα κύματα πάλευα και αυτοί νόμιζαν πάλι πως μπλόφαρα.
Τη ζωή μου σαν τράπουλα έκοβα γιατί πίστεψα δυό λόγια υπέροχα
όποιος χάνει στην πόκα θα χάνει παντού, οι χαμένοι ελπίζουν στον έρωτα
Και είμαι πίσω από 'κει που ξεκίνησα και οργανώνω ξανά την απόδραση
αφού έζησα νίκες και ήττες, ημέρες και νύχτες, παράδεισο ή κόλαση.
Τώρα ξέρω τα πάντα αλλάζουν,
τα πάντα σ' αλλάζουν αλλάζω τους στόχους μου.
Κάθε μέρα ξυπνώ για να πω σ'αγαπώ
να σταθώ δυνατός στους ανθρώπους μου.
Γιατί δεν θα τανε οι λύπες μου και οι χαρές ίδιες δίχως εσάς
γιατί στον κόσμο αυτό που πατώ διάλεξα να αγαπώ δέκα ανθρώπους
γιατί ακόμα και αν τη μουσική μου ακούσαν χιλιάδες
πάντα περήφανοι θα 'θελα να 'ναι για μένα εκείνοι οι δέκα μαλάκες
Γιατί πρωτού ανεβώ στη σκηνή πάντα κοίταζα πίσω
και όταν δεν ήταν εκεί, η ψυχή μισή μου και δεν ήθελα καν να το ζήσω.
Γιατί είτε ήταν στη μέση σκατά είτε ήταν διαμάντια,
τα μοιραστήκαμε εξίσου και αυτό να θυμάσαι θα μείνει για πάντα