Ανθοδέσμες στις στροφές, μοιρολόι στα υπόγεια
Οι πιο ανατριχιαστικές κραυγές δεν ήταν λόγια
Εμπρηστής στον κήπο της Εδέμ, ήμουν φυγάς για χρόνια
Έσταξα σαν όξινη βροχή κάτω απ' τον Παρθενώνα
Κοιτάζω το κτήνος στα μάτια μα δε μοιάζω ακόμα
Δε φτάνουμε στον ουρανό ποτέ, μας τρώει το χώμα
Αυτή η σφαίρα με τρέφει για να τραφεί
Με συνοδεύει στην καταστροφή μου για ακόμα ένα χειμώνα
Πέφτουν οι παλμοί μου, δε μ' ενδιαφέρει που βρίσκομαι
Ξέρω το πού πάω, δε ζορίζομαι
Άσ' τους να νομίζουνε πως δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε
Χτυπάω πολύ καλύτερα όταν ζαλίζομαι
Αμαρτωλός μεταξύ αναμάρτητων κριτών
Κι ανακριτών σ'ένα δωμάτιο γεμάτο φως δεμένος
Καταραμμένος, ποτισμένος μένος
Μ'άφησαν μ'ενα σκοινί, ή θα κρεμαστώ ή θα το τραβήξω ως το τέλος
Έχω χρέος απέναντι στον εαυτό μου να το κάνω
Κι ας ξέρω πως περιμένουν στην άκρη του δρόμου
Πρόβλημα για το γράμμα του νόμου
Αφού με θέλουν αμόρφωτο και χαμάλη, θα κουβαλήσω ψυχές επ' ώμου
Εκτός χρόνου, μετά Χριστόν προφήτες
Βγαίνουνε μαζί με τον Ήλιο μα κρύβονται τις νύχτες
Οι φίλοι μου είναι μπάσταρδοι, αδερφές κι αλήτες
Μα δεν έχουνε σχέσεις με μπάτσους, μπράβους κι ασφαλίτες
Τα νυχτολούλουδα που δεν είδανε φως
Δρόμοι γεμάτοι κάμερες, κόσμος τυφλός
Τράβα να βρεις αυτόν που σου 'πε ο κόσμος είναι κακός
Και να του πεις ότι ο κόσμος είναι αυτός
Προτού να πέσω νεκρός, θα 'χω βρει έναν λόγο
Μου 'πε Ξανασκέψου το, του 'πα Άσ' το, το 'χω
Θα 'χω βγει μαλάκας αν περιμένω απ' τον όχλο
Ο δολοφόνος είναι έξω απ' την πόρτα μου κι έχει τραβήξει τ' όπλο
Το τέρας ξύπνησε και ψάχνει τροφή